Wystawiany:
Roman Kramsztyk 1885–1942 [wystawa monograficzna], Żydowski Instytut Historyczny, Galeria Sztuki Współczesnej Zachęta, Warszawa, luty – marzec 1997
Reprodukowany:
Roman Kramsztyk 1885–1942, [katalog z wystawy] red. Renata Piątkowska, Magdalena Tarnowska, Żydowski Instytut Historyczny, Galeria Sztuki Współczesnej Zachęta, Warszawa, 1997, poz. 194 il. s. 214
Opisany:
Renata Piątkowska, Między Ziemiańską a Montparnasse`em, Roman Kramsztyk, Warszawa 2004, s.246, kat. poz. 206

„Kramsztyk malował wiele aktów kobiecych głównie w latach trzydziestych XX wieku. Modelki o zbliżonej fizjonomii na jego obrazach, są uchwycone w sposób naturalny, daje się w ich pozach odczuć pewien wyraz prowokacji nagością i jedocześnie naturalności. Nagość modelek Kramsztyka jest z pogranicza intymności buduaru i monumentalności posągowej. Są w pewien delikatnie wyczuwalny sposób wyzywające, wyzywające pięknem ciała, elegancką i dumną pozą, nagość – natura wyzwala jej z konwenansów życia codziennego. (…)
Opiniowany obraz powstał w dojrzałej fazie twórczości Romana Kramsztyka. Zważywszy liczbę tworzonych w latach trzydziestych obrazów – w tym aktów, można powiedzieć, ze artysta był w sile „malarskiego uderzenia”. (…) Był Kramsztyk adoratorem kobiecego ciała i zmysłowości swych modelek Wrażliwy na ich naturalną urodę stronił od jej upiększania, jak w przypadku piersi, torsu, bioder. (…)
Kramsztyk wypracował w malowanych portretach charakterystyczny typ urody. I choć jego modelkami były najczęściej Żydówki o wspólnych cechach semickich twarzy, to jednak artysta celnie wydobywał z nich urodę, zmysłowość, inteligencję. (…)”
Fragmenty ekspertyzy Adama Konopackiego z 2015 roku

Dodatkowe zdjecie:
Roman Kramsztyk, Szkic do Aktu (kolekcja Muzeum Uniwersyteckiego w Toruniu)