„Kisling jest malarzem bardzo nowoczesnym, z którym można dyskutować o tendencjach sztuki, lecz nie można negować jego talentu kompozycyjnego.”

C. Marlot, „L’art polonais à Paris [w:] „La Pologne Politique, Economique, Litteraire et Artistique” 1920, nr 20 z 15 XI, s 1248.

„Kisling zastanawia ogromnym swoim natężeniem psychologicznym (…). Ekspresjonizm i jego derywaty cieszą już chociażby dlatego, że są naładowane istotnym życiem ludzkim. (…) Kisling wstrząsa w swoich płótnach właśnie intensywnością tego życia i zmusza do przeżywań. (…) To również [wypływa] z dziedziny tragizmu żydowskiego, z dziedziny tej specyficznej liryki żydowskiej, której rdzeń stanowią różne fioritury przeżywań chasydzkich, a korzeń – pewna pieśń rozpaczy, która rozpacz bezgraniczną przekształca w na poły wariacką wesołość lub polot mistyczny.”

A. Łuczarski wg „Plastyka polska zagranicą. Łunaczarski o Kislingu”, [w:] „Wiadomości Literackie” 1927, nr 37 z 11 IX