Opisywany i reprodukowany:
– W. Jaworska, „Władysław Ślewiński 1854–1918. Wystawa monograficzna”. Warszawa 1983, s. 110 (poz. 238) oraz poz. 212 w katalogu ilustracji.

Pochodzenie:
– Kolekcja Alexandre’a Pissenko, Nantes
– Kolekcja Eugenii Ślewińskiej, Paryż
– Kolekcja Rodziny Primel, Paryż, Tours
– Kolekcja prywatna, Polska

„A pańskie kwiaty! Te maki, te anemony, te słoneczniki. To nie doskonałe fotografie rzeczy, które żyły, ale zgasły z chwilą, gdy się znalazły na kliszy, to wiecznie żyjące indywidualizmy, zadziwiające nie tylko techniką, ale przede wszystkim melancholijną muzyką pańskiej duszy.”
J. Kasprowicz, Wstęp do katalogu wystawy W. Ślewińskiego, Lwów, TPSP 1907

„Szerokim polem wypowiedzi Ślewińskiego, ukazującej inną jeszcze stronę jego twórczości – stronę bardziej intymną i kameralną, jest martwa natura, wliczając w nią i kompozycje kwiatowe. Można zaryzykować twierdzenie, że w martwej naturze i kwiatach wypowiedział się najbardziej osobiście i najpełniej. I to w sensie emocji jak i malarskiego kunsztu. (…) „Ze szczególną „czułością” i wynikającą może z tego emocjonalnego stosunku wirtuozerią malował Ślewiński kwiaty. Kwiaty polne w zwykłych glinianych garnkach i dzbankach, rzadziej kwiaty ogrodowe w smukłych szklanych flakonach lub wazonach z Delft, kwiaty w doniczkach, na stołach, krzesłach, taboretach – to długa suita kwiatowa, która przewija się przez całą, blisko trzydziestoletnią działalność Ślewińskiego. Nigdy nie traktuje kwiatów jako dekoracji wnętrza mieszkalnego. Przeciwnie – oddziela je draperią lub ścianą od otoczenia nadając im cechy indywiduowego „bytowania”. Kwiaty Ślewińskiego, botanicznie jednoznaczne, są zaprzeczeniem naturalistycznego odtwarzania listków, płatków, pręcików. Są one traktowane syntetycznie, są to bowiem „portrety” kwiatów, a nie ich barwna fotografia.”
„Władysław Ślewiński 1854–1918. Wystawa monograficzna”, oprac. W. Jaworska, Warszawa 1983, s. 23–25.