Magdalena Abakanowicz to jedna z najważniejszych artystek XX wieku, a jej prace biją rekordy popularności. Edukację artystyczną rozpoczęła w Liceum Plastycznym w Gdyni, w latach 50. studiowała na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, a następnie w Państwowym Instytucie Sztuk Plastycznych w Sopocie. Wyobraźnią i odwagą znacznie wykraczała jednak poza tradycyjne ramy i zasady narzucane na uczelniach artystycznych. Wypracowała własny, nowatorski styl i techniki wyrazu, oparte na niespotykanych dotąd w rzeźbie materiałach. Jej światowa kariera rozpoczęła się w 1962 roku na Międzynarodowym Biennale Tkaniny w Lozannie, gdzie po raz pierwszy miała okazję zaprezentować publiczności międzynarodowej swoje płótna, nazwane później „abakanami”. W centrum zainteresowań twórczych Abakanowicz było ciało ludzkie, a w szerszym ujęciu kondycja i miejsce człowieka w świecie, anonimowość i zagubienie jednostki w tłumie. W słynnych cyklach z lat 70-tych: „Alteracje”, „Głowy”, „Plecy” czy „Postaci siedzące” ukazała niepełne, rozczłonkowane, wydrążone postaci ludzkie – „pozostałości” po człowieku. Rozważania na temat człowieka, zarówno w aspekcie społecznym, jak i biologicznym, były głównym tematem całej jej twórczości. Chociaż na przestrzeni lat sięgała po różne materiały – brąz, metal czy drewno, jej znakiem rozpoznawczym pozostało workowe płótno, któremu nadała całkowicie nowy, przestrzenny wymiar. Prace Abakanowicz, w szczególności realizacje plenerowe, znajdują się w muzeach i galeriach na całym świecie, min. w USA, Izraelu, Francji czy Japonii.