WYSTAWIANY:
– 2018 – Pejzaż w przestrzeniach interpretacji, Galeria Sztuki Współczesnej „Profil”
w Poznaniu

[Edmund Łubowski] był malarzem neotradycjonalistą, który potrafił połączyć
w swojej twórczości nawiązania do kolorystycznych i luministycznych osiągnięć
Starych Mistrzów i malarzy XIX-wiecznych z oszczędną i syntetyczną prezentacją
przedstawianych motywów, w wielu przypadkach zbliżającą wykreowane dzieło
niemalże do granic malarskiej abstrakcji. Oprócz tego jednak, bliskie były mu
również pewne tropy realistycznego malarstwa pejzażowego XIX wieku.
Rafał Boettner-Łubowski, Sytuacja quasi-muzealna /Sytuacja autotematyczna (?),
Galeria Sztuki Wozownia w Toruniu, Toruń 2018, s. 101
Pomimo tego, że dojrzałe dzieło malarza istnieje poza paradygmatem awangardy,
znaleźć w nim można wykorzystanie pewnych ustaleń czołowych jaj przedstawicieli.
Estetyka umiaru i prostoty, dążność do syntetycznego ukazywania motywu
(tu: pejzażu, bądź wnętrza), wyczyszczenie malarskiej kompozycji z literackiej
anegdoty czy też akcentowanie kompozycyjnej konstrukcji obrazu przywodzą na
myśl pewne artystyczne ustalenia polskich konstruktywistów. (…) Jego malarstwo
istnieje w punkcie złotego środka: pomiędzy abstrakcyjnością a przetransponowanym
przedstawieniem tego, co „zobaczone” w naturze.
Rafał Łubowski, Edmund Łubowski i jego niezwykłe malarstwo [katalog wystawy],
Centrum Kultury „Zamek”, Poznań 2000 (nlb.)