Studiowała w Charkowie. Od 1876 roku naukę kontynuowała w Klasie Rysunku u Wojciecha Gersona w Warszawie oraz a od 1880 w paryskiej Académie Julian. W 1883 roku powróciła do Warszawy, gdzie dokształcała się w pracowniach Miłosza Kotarbińskiego, Konrada Krzyża - nowskiego i Kazimierza Stabrowskiego. Stankiewicz swoje życie artystyczne związała gównie z Warszawą. W początkowej fazie swojej twórczości artysta przede wszystkim malowała pejzaże oraz martwe natury. Wykonywała również ilustracje do wielu czasopism, m.in. do Tygodnika Ilustrowanego, Kłosów, Bluszcza, Wędrowca. Swoje prace wystawiała od 1893 roku, na wystawach zarówno krajowych jak i zagranicznych (Belin, Monachium, Paryż). W 1902 roku w warszawskim Salonie Krywulta miała miejsce jej pierwsza indywidualna wystawa. Od 1904 roku Stankiewicz skupiła się na grafice i rysunku. Tworzyła głownie w tech - nikach metalowych – akwafortach i akwatintach. Wraz z Ignacym Łopieńskim i Franciszkiem Siedleckim w 1912 roku współorganizowała Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Graficznych; była również związana ze Związkiem Polskich Artystów Grafików. Swoje prace wystawiała na konkursach, zdobywają liczne nagrody i wyróżnienia. Tworzyła w cyklach, przedstawiając motywy architektoniczne i pejzaże miast: „Stara Warszawa”, „Wilno”, „Kraków”, „Pomorze”, „Dwory, dworki, chaty”.