Włodzimierz Nałęcz W latach 1885-93 studiował w akademii petersburskiej u P. Czistiakowa i W. Jakobiego, specjalizując się w malarstwie pejzażowym pod kierunkiem I. Ajwazowskiego i L. Lagorio. W 1892 jako stypendysta odwiedził Belgię, Szwecję i Norwegię. Od 1893 r. przebywał w Düsseldorfie, studiując u E. Dückera. W 1893 powrócił do Petersburga, gdzie ukończył studia ze srebrnym medalem. Następnie wyjechał do Paryża, pozostając tam do 1897 roku. Z końcem wieku powrócił do Polski; początkowo mieszkał w Żytomierzu, zaś w 1906 r. osiadł w Warszawie. Po zakończeniu I wojny światowej, jako jeden z pierwszych polskich artystów, malował wybrzeże Bałtyku. Od roku 1920 w swojej pracowni w Lisim Jarze koło Rozewia prowadził letnie kursy pejzażu, a w 1922 założył Koło Marynistów Polskich i był jego długoletnim prezesem. W 1914 r. opublikował Moje wędrówki artystyczne, będące wspomnieniami z licznych podróży, ilustrowane własnymi rysunkami. Nałęcz był wszechstronnym pejzażystą, o zróżnicowanym dorobku artystycznym. Fascynowały go krajobrazy północnej Europy, a zwłaszcza widoki gór i morza. W późniejszym okresie malował wybrzeża holenderskie, angielskie i francuskie (Bretania), a także pejzaże alpejskie. Od 1909 r. twórczość artysty została zdominowana przez tematykę marynistyczną. Niewyczerpanym źródłem inspiracji stało się dla artysty polskie Wybrzeże; malował tzw. mariny, scenki rodzajowe z życia Kaszubów oraz statki floty handlowej i okręty marynarki wojennej. Był autorem dużego cyklu obrazów historycznych. z których największe uznanie zdobyła wystawiana w Zamku Królewskim w Warszawie ?Bitwa po Oliwą?.