olej, płótno, 30,7 × 40,6 cm
dat. i sygn. l. d.: „1950. / LEMPICKA.”
Pochodzenie
– spuścizna po artystce
– kolekcja prywatna, Polska
Do pracy dołączony jest certyfikat autentyczności wystawiony przez Alaina Blondela, znawcę tworczości Tamary Łempickiej, autora katalogu raisonné artystki.
„Wszystkie moje obrazy to autoportrety”.
Tamara Łempicka
„Malarstwo abstrakcyjne stało się (…) stałym komponentem twórczości Łempickiej, ukazując jej nieustanną otwartość na nowe inspiracje artystyczne. W latach pięćdziesiątych artystka stworzyła zróżnicowany dialog z tradycją malarstwa abstrakcyjnego, posługując się skomplikowanymi układami przenikających się wstęg, barwnych pasów, geometrycznych form układających się w różnorodne wykroje. Współwystępowanie i nakładanie wzorów prowadziło do wydobywania planów malarskich, odkrywania i przysłaniania pasów, modelowania przestrzeni płaszczyzną deseniów. Kompozycje abstrakcyjne Łempickiej intensyfikowały i dynamizowały schematy abstrakcji geometrycznej, szczelnie wypełniając płaszczyznę płótna. Nowa formuła malarstwa abstrakcyjnego, niegeometrycznego, operującego kontrastami, biomorficznymi linearnymi strukturami, określiła nową sztukę po dwóch stronach Atlantyku – rozwijany dorobek artystyczny Arshila Gorkiego, Adolpha Gottlieba oraz Nicolasa de Staëla i Serge’a Poliakoffa. Dla Łempickiej stała się szansą aktualizacji dekoracyjnych aspektów jej malarstwa. Geometryczne wykroje oraz przenikające się koncentryczne wzory złożyły się na zestaw obrazów imitujących tkaninę dekoracyjną. Prace te są nie tylko samodzielnymi obrazami – posłużyły też jako modele dla nowoczesnego wzornictwa. Abstrakcja w twórczości Łempickiej, wpisując się w obszar nowoczesnych praktyk artystycznych, stała się formą wyeksponowania starannych studiów tkanin stanowiących sztafaż jej malarstwa z lat dwudziestych, dopełniając realizowany konsekwentnie program syntezy sztuki i życia.” M. Lachowski, Tamara Łempicka w kręgu artystycznych inspiracji, [w:] Tamara lempicka a art déco. Tradycja i nowoczesność, Warszawa 2022,
„W połowie lat pięćdziesiątych Łempicka z zapamiętaniem pracowała nad cyklem obrazów, które były bardzo odległe od tego, co robiła dotychczas. Malowała je i w Nowym Jorku, i w Paryżu gdzie pracowała przy rue Mechain 7, choć nocowała w Ritzu. (…) Mimo że w pięćdziesięciu czy sześćdziesięciu kompozycjach niefiguratywnych, które ukończyła od końca lat czterdziestych do początku sześćdziesiątych, nie ma niepokoju jej portretów i martwych natur, to często sprowadzała w nich czyste, skończone formy do abstrakcji dającej intrygującą (…) estetykę.” L. Claridge, Tamara Łempicka. Sztuka i skandal Warszawa 2022, s. 324-325.
Tamara Łempicka Wybitna artystka polskiego pochodzenia, jedna z najznamienitszych przedstawicielek malarstwa Art Déco. Pochodziła z zamożnej rodziny – jej ojcem był Borys Gurwik-Gorski, rosyjski Żyd, a matką Malwina z domu Dekler. Jako kilkuletnia dziewczynka Tamara była wychowywana przez matkę i dziadków Deklerów. Mieszkała wtedy w Warszawie i obracała się w doborowym towarzystwie – jej dziadowie przyjaźnili się między innymi z Ignacym Janem Paderewskim i Arturem Rubinsteinem. Podróżowała, między innymi do Włoch, gdzie podziwiała malarstwo renesansowych mistrzów, co stało się przyczynkiem do jej późniejszej kariery malarskiej. W 1911 roku artystka wyjechała do Petersburga, gdzie zamieszkała u swoich krewnych Stefy i Maurycego Stiferów. Tutaj Tamara żywo uczestniczyła w życiu kulturalnym i towarzyskim. Zaczęła uczęszczać do Akademii Sztuk Pięknych na kursy rysunku. Tutaj też poznała swojego przyszłego męża, młodego prawnika – Tadeusza Łempickiego. Ślub odbył się w 1916 roku i też w tym samym roku na świecie młodzi małżonkowie powitali na świecie swoją córkę Marię Krystynę, nazywaną Kizette. W czasie rewolucji w 1917 roku Tadeusz został aresztowany przez bolszewików. Tamara z pomocą szwedzkiego konsula uwolniła męża, a następnie razem wyjechali kolejno do Kopenhagi, Londynu i w końcu do Paryża, gdzie rodzina Łempickich znalazła bezpieczne schronienie. Tutaj artystka podjęła studia artystyczne w Académie de la Grande Chaumiere i w Académie Ranson u Maurice’a Denisa i Andre Lothe’a, który miał największy wpływ na twórczość artystki. Łempicka w swojej twórczości malowała przede wszystkim akty, portrety znanych osobistości ze świata arystokracji, kultury, martwe natury, wnętrza. Jej obrazy odznaczały się ukazaniem prezentowanych postaci, obiektów w charakterystycznym, ciasnym kadrze. Artystka wypracowała swój indywidualny język artystyczny, łączący ówczesny styl artystyczny z klasycznymi tradycjami malarstwa akademickiego. Jej obrazy to swoista symfonia. Artystka tworząc w postkubistycznej stylistyce swoje kompozycje budowała poprzez wykorzystanie uproszczonych, bryłowatych form odznaczających się dokładnym rysunkiem i nasyconej, czystej, jarzącej się palecie barw, nadając swym modelem niemalże posągowego charakteru. Bohaterami jej obrazów najczęściej stawały się silne, niezależne pełne erotyzmu kobiety, świadome swej siły, urody. Jej obrazy zyskiwały coraz to większą popularność, głównie wśród towarzystwa z wyższych kręgów. Ale nie tylko ze względu na swoją twórczość Tamara zyskiwała uwagę wśród szerszej publiczności. Stała się symbolem kobiety wyzwolonej, znanej z bogatego życia towarzyskiego. Swoje prace artystka wystawiała we Francji, Włoszech, Polsce, a także i w Stanach Zjednoczonych, dokąd pod koniec lata 30-tych Tamara wyjechała ze swoim drugim mężem baronem Roulem Kuffner`em. Tam też w dalszym ciągu była cenioną i rozchwytywaną malarką, uwieczniającą postaci ze świata Hollywoodu, elit towarzyskich i finansowych. Z czasem w sztuce nastąpił zwrot ku abstrakcji i surrealizmu i choć artystka próbowała swych sił w tych stylistykach nie zyskiwała tak wielkiej uwagi i poklasku jak we wcześniejszych latach.
Czytaj więcej