Pochodzenie
– spuścizna po artystce
– kolekcja prywatna, Polska

Do pracy dołączony jest certyfikat autentyczności wystawiony przez Alaina Blondela, znawcę tworczości Tamary Łempickiej, autora katalogu raisonné artystki.

„Wszystkie moje obrazy to autoportrety”.
Tamara Łempicka

„Malarstwo abstrakcyjne stało się (…) stałym komponentem twórczości Łempickiej, ukazując jej nieustanną otwartość na nowe inspiracje artystyczne. W latach pięćdziesiątych artystka stworzyła zróżnicowany dialog z tradycją malarstwa abstrakcyjnego, posługując się skomplikowanymi układami przenikających się wstęg, barwnych pasów, geometrycznych form układających się w różnorodne wykroje. Współwystępowanie i nakładanie wzorów prowadziło do wydobywania planów malarskich, odkrywania i przysłaniania pasów, modelowania przestrzeni płaszczyzną deseniów. Kompozycje abstrakcyjne Łempickiej intensyfikowały i dynamizowały schematy abstrakcji geometrycznej, szczelnie wypełniając płaszczyznę płótna. Nowa formuła malarstwa abstrakcyjnego, niegeometrycznego, operującego kontrastami, biomorficznymi linearnymi strukturami, określiła nową sztukę po dwóch stronach Atlantyku – rozwijany dorobek artystyczny Arshila Gorkiego, Adolpha Gottlieba oraz Nicolasa de Staëla i Serge’a Poliakoffa. Dla Łempickiej stała się szansą aktualizacji dekoracyjnych aspektów jej malarstwa. Geometryczne wykroje oraz przenikające się koncentryczne wzory złożyły się na zestaw obrazów imitujących tkaninę dekoracyjną. Prace te są nie tylko samodzielnymi obrazami – posłużyły też jako modele dla nowoczesnego wzornictwa. Abstrakcja w twórczości Łempickiej, wpisując się w obszar nowoczesnych praktyk artystycznych, stała się formą wyeksponowania starannych studiów tkanin stanowiących sztafaż jej malarstwa z lat dwudziestych, dopełniając realizowany konsekwentnie program syntezy sztuki i życia.” M. Lachowski, Tamara Łempicka w kręgu artystycznych inspiracji, [w:] Tamara lempicka a art déco. Tradycja i nowoczesność, Warszawa 2022,
„W połowie lat pięćdziesiątych Łempicka z zapamiętaniem pracowała nad cyklem obrazów, które były bardzo odległe od tego, co robiła dotychczas. Malowała je i w Nowym Jorku, i w Paryżu gdzie pracowała przy rue Mechain 7, choć nocowała w Ritzu. (…) Mimo że w pięćdziesięciu czy sześćdziesięciu kompozycjach niefiguratywnych, które ukończyła od końca lat czterdziestych do początku sześćdziesiątych, nie ma niepokoju jej portretów i martwych natur, to często sprowadzała w nich czyste, skończone formy do abstrakcji dającej intrygującą (…) estetykę.” L. Claridge, Tamara Łempicka. Sztuka i skandal Warszawa 2022, s. 324-325.