Pochodzenie:
– kolekcja Michela Georges-Michela, Paryż, do 1961
– Galeria Art-Mel, Paryż
– kolekcja prywatna, Paryż, do 1996
– kolekcja prywatna, Warszawa
Wystawiany:
– Tamara Łempicka a art déco, Villa la Fleur, Konstancin-Jeziorna, 17 września 2022 – 12 marca 2023
– Tamara Łempicka – kobieta w podróży, Muzeum Narodowe w Lublinie, 18 marca – 14 sierpnia 2022
Literatura: – Tamara Łempicka a art déco. Tradycja i nowoczesność, katalog wystawy, Villla la Fleur, Konstancin-Jeziorna, Warszawa 2022, nr kat. 68, s. 169 (il.) – Tamara Łempicka - kobieta w podróży, katalog wystawy, Muzeum Narodowe w Lublinie, Lublin 2022, s. 45 (il.)
–Alain Blondel, Tamara de Lempicka. Catalogue raisonné 1921-1979, Lausanne 1999, nr kat. B.433 (także w wersji online)
„Łempicka malowała czysty krajobraz rzadko. Po kilku zaledwie obrazach przedstawiających krajobraz miejski namalowanych na początku lat 20., nawiązujących do prac André Lhote’a fragmenty miast znalazły u niej swoje miejsce w tłach portretów. Były one elementami podkreślającymi wielkomiejskość i nowoczesność. Do krajobrazu jako tematu obrazów artystka powróciła w latach 60. I 70. XX wieku w malowanych szpachlą, impresyjnych, nastrojowych kompozycjach o stonowanej jasnej kolorystyce” (Tamara Łempicka, katalog wystawy, Muzeum Narodowe w Krakowie, Kraków 2023, s. 154).
„Szarości i beże (…) są nawiązaniem do renesansowych malowideł monochromatycznych wywodzących się ze średniowiecznej techniki zwanej grisaille. Termin ten, którym historycy sztuki określają kilka różnych rzeczy, początkowo odnosił się do wstrzemięźliwego użycia koloru (zazwyczaj gamy szarości – stąd nazwa – z dodatkiem czerni i bieli), z czasem coraz częściej stosowanego do uzyskania malarskiej imitacji elementów rzeźbiarskich. (…) Szpachlę Tamara wybrała intuicyjnie, ale wybór ten okazał się, trafny: hołd składany szczęśliwej przeszłości nabrał teraz nowych, romantycznych znaczeń – pozwalał powiązać tę metodę z techniką fresku – a błyskotliwość Łempickiej, zarówno pod względem kompozycji, jak i koloru, zyskała nową oprawę. Mimo że prasa paryska nie skupiła się wyłącznie na pochwałach obrazów malowanych szpachlą, recenzje były na tyle entuzjastyczne, że rozpaliły nadzieje Tamary. „La Revue de Deux Mondes” z 1 lipca wybrała obrazy malowane szpachlą: „Podczas gdy portrety z lat trzydziestych i kompozycje abstrakcyjne z pięćdziesiątych cechuje precyzja linii i kolorystyka godna Ingres’a i Picassa, to obrazy powstałe w 1960 roku mają zatarte kontury i jednolitą gamę kolorystyczną. Łabędzie, widoki Wenecji, gołębie — każdy temat staje się pretekstem do symfonii [barw], od perłowej szarości do bladych beżów i różowawych sepii. Mamy okazję podziwiać biegłość artystki, która potrafi traktować modele w tak różny sposób, za każdym razem imponując mistrzostwem.”
Tamara Łempicka Wybitna artystka polskiego pochodzenia, jedna z najznamienitszych przedstawicielek malarstwa Art Déco. Pochodziła z zamożnej rodziny – jej ojcem był Borys Gurwik-Gorski, rosyjski Żyd, a matką Malwina z domu Dekler. Jako kilkuletnia dziewczynka Tamara była wychowywana przez matkę i dziadków Deklerów. Mieszkała wtedy w Warszawie i obracała się w doborowym towarzystwie – jej dziadowie przyjaźnili się między innymi z Ignacym Janem Paderewskim i Arturem Rubinsteinem. Podróżowała, między innymi do Włoch, gdzie podziwiała malarstwo renesansowych mistrzów, co stało się przyczynkiem do jej późniejszej kariery malarskiej. W 1911 roku artystka wyjechała do Petersburga, gdzie zamieszkała u swoich krewnych Stefy i Maurycego Stiferów. Tutaj Tamara żywo uczestniczyła w życiu kulturalnym i towarzyskim. Zaczęła uczęszczać do Akademii Sztuk Pięknych na kursy rysunku. Tutaj też poznała swojego przyszłego męża, młodego prawnika – Tadeusza Łempickiego. Ślub odbył się w 1916 roku i też w tym samym roku na świecie młodzi małżonkowie powitali na świecie swoją córkę Marię Krystynę, nazywaną Kizette. W czasie rewolucji w 1917 roku Tadeusz został aresztowany przez bolszewików. Tamara z pomocą szwedzkiego konsula uwolniła męża, a następnie razem wyjechali kolejno do Kopenhagi, Londynu i w końcu do Paryża, gdzie rodzina Łempickich znalazła bezpieczne schronienie. Tutaj artystka podjęła studia artystyczne w Académie de la Grande Chaumiere i w Académie Ranson u Maurice’a Denisa i Andre Lothe’a, który miał największy wpływ na twórczość artystki. Łempicka w swojej twórczości malowała przede wszystkim akty, portrety znanych osobistości ze świata arystokracji, kultury, martwe natury, wnętrza. Jej obrazy odznaczały się ukazaniem prezentowanych postaci, obiektów w charakterystycznym, ciasnym kadrze. Artystka wypracowała swój indywidualny język artystyczny, łączący ówczesny styl artystyczny z klasycznymi tradycjami malarstwa akademickiego. Jej obrazy to swoista symfonia. Artystka tworząc w postkubistycznej stylistyce swoje kompozycje budowała poprzez wykorzystanie uproszczonych, bryłowatych form odznaczających się dokładnym rysunkiem i nasyconej, czystej, jarzącej się palecie barw, nadając swym modelem niemalże posągowego charakteru. Bohaterami jej obrazów najczęściej stawały się silne, niezależne pełne erotyzmu kobiety, świadome swej siły, urody. Jej obrazy zyskiwały coraz to większą popularność, głównie wśród towarzystwa z wyższych kręgów. Ale nie tylko ze względu na swoją twórczość Tamara zyskiwała uwagę wśród szerszej publiczności. Stała się symbolem kobiety wyzwolonej, znanej z bogatego życia towarzyskiego. Swoje prace artystka wystawiała we Francji, Włoszech, Polsce, a także i w Stanach Zjednoczonych, dokąd pod koniec lata 30-tych Tamara wyjechała ze swoim drugim mężem baronem Roulem Kuffner`em. Tam też w dalszym ciągu była cenioną i rozchwytywaną malarką, uwieczniającą postaci ze świata Hollywoodu, elit towarzyskich i finansowych. Z czasem w sztuce nastąpił zwrot ku abstrakcji i surrealizmu i choć artystka próbowała swych sił w tych stylistykach nie zyskiwała tak wielkiej uwagi i poklasku jak we wcześniejszych latach.
Czytaj więcej