olej, płótno, 60 × 73 cm
sygn. i dat. p. d.: „mondzain 1924”
na krośnie malarskim opisany numerem: „2856”, na odwrocie ramy papierowa nalepka paryskiego studia ramiarskiego
„Każdy pejzaż Simona Mondzaina świadczy o okrutnej walce artysty o uzyskanie równowagi pomiędzy swą wizją wewnętrzną a rzeczywistością. Efektem jest olśniewający cykl przesycony światłem widoków (…) wierny malarskim metodom impresjonistów, pracuje w plenerze. Interesuje go tu fragment krajobrazu, który dzięki swej strukturze stanowi jednorodną całość. Pejzaż taki stał się dla niego punktem odniesienia i pozwolił mu zaprezentować się jako kolorysta. Natura, niczym busola, będzie odtąd wskazywać rytm jego działań.”
W. George, Simon Mondzain, „L’Amour de l’art.” 1923, nr 9, s. 688–690
Malarz, rysownik działający w Paryżu. Był reprezentantem symbolistycznego i stylizatorskiego nurtu École de Paris. W latach 1906-08 studiował w warszawskiej SSP pod kierunkiem K. Stabrowskiego, a następnie w krakowskiej ASP u J. Pankiewicza. Od 1912 roku mieszkał w Paryżu, gdzie uczył się w pracowni A. Deraina. Utrzymywał kontakty z elitą artystyczną Paryża, m.in. z G. Apollinairem, A. Salmonem, M. Vlaminckiem i P. Picassem. W 1913 roku malował w Bretanii, w następnym roku w Hiszpanii. Uczestniczył w paryskich Salonach: Niezależnych, Jesiennym i Tuileries. Prezentował swą twórczość także w paryskich galeriach, m.in. Guillaume, Druet i Callot oraz na międzynarodowej wystawie sztuki w Nowym Jorku w roku 1933. Odbył szereg podróży po Europie. Po osiedleniu się w Paryżu artysta fascynował się sztuką Cézanne'a i Deraina, tworząc kompozycje o zgeometryzowanych, addytywnie zestawianych formach, utrzymane w mrocznej, wąskiej gamie kolorystycznej. W latach 20. i 30. malował wielofiguralne, alegoryczne sceny i portrety przestylizowane na wzór malarstwa włoskiego quattrocenta. Z czasem Mondzain zdecydowanie rozjaśnił paletę; wykonywał realistyczne portrety oraz malował pejzaże z Algierii.