Malarz, rysownik działający w Paryżu. Był reprezentantem symbolistycznego i stylizatorskiego nurtu École de Paris. W latach 1906-08  studiował w warszawskiej SSP pod kierunkiem K. Stabrowskiego, a następnie w krakowskiej ASP u J. Pankiewicza. Od 1912 roku mieszkał w Paryżu, gdzie uczył się w  pracowni A. Deraina. Utrzymywał kontakty z elitą artystyczną Paryża, m.in. z G. Apollinairem, A. Salmonem, M. Vlaminckiem i P. Picassem. W 1913 roku malował w Bretanii, w następnym roku w Hiszpanii. Uczestniczył w paryskich Salonach: Niezależnych, Jesiennym i Tuileries. Prezentował swą twórczość także w paryskich galeriach, m.in. Guillaume, Druet i Callot oraz na międzynarodowej wystawie sztuki w Nowym Jorku w roku 1933. Odbył szereg podróży po Europie. Po osiedleniu się w Paryżu artysta fascynował się sztuką Cézanne'a i Deraina, tworząc kompozycje o zgeometryzowanych, addytywnie zestawianych formach, utrzymane w mrocznej, wąskiej gamie kolorystycznej. W latach 20. i 30. malował wielofiguralne, alegoryczne sceny i portrety przestylizowane na wzór malarstwa włoskiego quattrocenta. Z czasem Mondzain zdecydowanie rozjaśnił paletę; wykonywał realistyczne portrety oraz malował pejzaże z Algierii.