R ę k o j e ś ć zamknięta, oprawa mosiężna. Jelec esowaty, trójkabłąkowy. Tylne ramię jelca zwinięte w wolutę ku głowni. Przednie, dwukrotnie łukowato wygięte, tworzy kabłąk główny, mocowany na trzpieniu głowni. Dwa boczne, mocno wygięte, łączą się z kabłąkiem głównym w jego górnej części. Trzon rękojeści drewniany, poziomo karbowany, owinięty czarną skórą i opleciony gładkim i podwójnie skręconym drutem mosiężnym. Głowica pochylona znacznie do przodu, nakryta owalnym, zwężającym się ku dołowi kapturkiem, sięga jelca. Na kapturku, na wysokości głowicy, nałożony orzeł z koroną na tarczy amazonek. G ł o w n i a stalowa, polerowana, niklowana, o umiarkowanej krzywiźnie. Obustronnie szlifowana w dwie bruzdeczki przygrzbietowe i szerszą bruzdę na środku płazów. Szlify bruzd sięgają krótkiego, obosiecznego pióra. Sztych symetryczny. Na płazie zewnętrznym pod nasadą sygnatura: F. FICHTE/SOLINGEN. Na wewnętrznym płazie, pod nasadą, sygnatura firmy Weyersberg & Kirchbaum. P o c h w a stalowa, polerowana, niklowana, z dwiema ryfkami z ruchomymi koluszkami po stronie grzbietowej. Kanelowana szyjka mocowana w płaszczu pochwy dwiema śrubkami. Pochwa zakończona asymetryczną ostrogą. Przy szabli temblak i żabka.

Szabla wzorowana na słynnej szabli kawaleryjskiej oficera wz 1827/1909 (według A. N. Kulinskij), według wielu polskich bronioznawców wz 1909, tzw. belinówka. Opisana szabla ma głownię w kilku miejscach skorodowaną (przy nasadzie, na płazie i sztychu), pochwa szczególnie mocno przy górnej ryfce, brzuścu oraz ostrodze.