L u f a stalowa, gładka, w części komory zamkowej
ośmiogranna, z warkoczem, lekko zwężająca się
ku wylotowi. Mocowana przetyczką do łoża oraz
dwiema śrubami na warkoczu do kolby. Na grzbiecie
komory umocowana szczerbinka w kształcie
rozłożonej elipsy oraz muszka u wylotu, stanowiące
elementy celownicze. Z a m e k kapiszonowy,
transformowany ze skałkowego, ok. 1820–1840
roku. Płyta zamka sygnowana J. Lermann. Otwór
spustowy osłonięty stalową listwą. Mosiężny kabłąk
osłaniający język spustowy mocowany do osady
śrubami na przednim i tylnym wąsie. Kontrblacha
mosiężna mocowana jedną stalową śrubą. Mechanizm
zamka sprawny. O s a d a – łoże i kolba
z drewna orzechowego. Łoże, sięgające połowy
długości lufy, z wydrążonym kanałem na drewniany
pobojczyk, dodatkowo osadzony w dwóch tulejkach
mosiężnych pod lufą. Kolba smukła, z owalną
dolną krawędzią, z przykładem policzkowym.
Wąska szyjka z wyraźnie zaznaczonym grzbietem,
po obu stronach ukośnie karbowana w drobną
kratkę dla pewniejszego uchwytu. Głowica lekko
wklęsła, z mosiężnym kapturkiem z górnym wąsem,
mocowana dwiema śrubami.