Stanisław Żarnecki W latach 1897-1904 studiował w ASP w Krakowie m.in. u T.Axentowicza, J.Mehoffera i J. Unierzyskiego. Dwukrotnie został wyróżniony medalami. W trakcie studiów zmienił nazwisko z powodów wyznaniowych ? przyjął chrzest w kościele rzymsko-katolickim , a jego chrzestnym był ówczesny rektor akademii ? Julian Fałat. W latach 1914-15 mieszkał i pracował we Wiedniu, a od 1915 r. służył w wojsku austriackim gdzie portretował wiele osobistości wojskowych. Od 1918 r. mieszkał w Krakowie i tam założył własną pracownię. W 1921 r. wyjechał do Warszawy, następnie do Zakopanego. W tym okresie malował wiele portretów i brał aktywny udział w życiu artystycznym. W latach 1922-1932 ponownie zamieszkał w Krakowie, gdzie zasłynął jako znakomity portrecista. Wykonał w tym czasie wiele portretów krakowskich notabli, a także znakomitych artystów. To właśnie Żarnecki był jedynym malarzem, któremu Jacek Malczewski pozwolił się sportretować w ostatnim roku swego życia. Pierwsza monograficzna wystawa artysty obejmująca około 36 obrazów (głównie portretów) została zaplanowana we wrześniu 1939 r. w Łodzi. Niestety wybuch II wojny światowej zaprzepaścił otwarcie wystawy, a zgromadzone obrazy zostały uznane za zaginione. W twórczości artysty zdominowanej przez portrety pojawiają się również martwe natury i pejzaże. Z niezwykłą łatwością potrafił oddać delikatność płatków kwiatów czy osobowość modela. Był przenikliwym obserwatorem co uczyniło go genialnym portrecistą. Rozchwytywany w ówczesnym Krakowie znakomicie malował doświadczonych, surowych generałów jak i eleganckie damy w powabnych strojach intrygujących zagadkowym uśmiechem. (na podstawie oprac. p. Andrzeja Cerlińskiego)