Studia artystyczne odbył w krakowskiej SSP u Leona Wyczółkowskiego, Jacka Malczewskiego oraz Jana Stanisławskiego, który miał największy wpływ na późniejszą twórczość młodego Kamockiego. Edukację kontynuował, jako stypendysta, w Paryżu oraz podczas szeregu wyjazdów zagranicznych. W 1919 r. objął katedrę pejzażu na ASP w Krakowie. Należał m.in. do wiedeńskiej Secesji, TAP „Sztuka” oraz Towarzystwa Polska Sztuka Stosowana. Był założycielem Towarzystwa Sztuki Podhalańskiej. Kochał rodzime krajobrazy, wiejskie okolice, pochmurne, polskie niebo i po mistrzowsku utrwalał je na płótnach – znane są jego widoki Wołynia, Podola, Spiszu, Orawy, okolic Krakowa i Zakopanego. Początkowo podążał śladami swojego mistrza, Stanisławskiego, malując gęstą pastą olejną, ograniczając i tłumiąc kolorystykę, tworząc obrazy melancholijne i wyciszone. Stopniowo przeobraził swój styl w indywidualną wypowiedź, zbudowaną z syntetycznych, dekoracyjnie traktowanych, monumentalnych form, pokazanych dynamicznie kładzionymi plamami barwnymi.