brąz, wym.: 32,3 × 14 × 12 cm,
sygn.: „HOR-POP II”
odlew z oryginalnego gipsu z roku 1967
Projekt pomnika niezrealizowanego, który rzeźbiarz pragnął wykonać w górach Kaukazu.
Reprodukowany pierwowzór gipsowy:
– R. Konik, „Myślenie kamieniem. Stanisław Horno-Popławski”, Wrocław 2016, s. 93
– Katalog zbiorów Bydgoskiego Centrum Sztuki, Bydgoszcz, 2017, s. 48
Wystawy:
25.03.–03.05.2017 – Myślenie kamieniem, Stanisław Horno-Popławski, Bydgoskie Centrum Sztuki w Bydgoszczy 04.07.2018–08.08.2018 – Stanisław Horno-Popławski, Galeria Test Mazowiecki Instytut Kultury w Warszawie.
„Swym dorobkiem artystycznym udowodnił, że jest rzeźbiarzem nie tylko doskonałym, ale także wielce zróżnicowanym. Jego szeroki wachlarz prezentowanych prac jest zadziwiający: od figlarnie zmysłowych „Praczek” poprzez monumentalnego „Mickiewicza” po tragiczną „Łączniczkę” czy „Matkę Belojanisa” dał znać jako artysta wszechstronny. Wszystkie są niezwykle osobiste i szczere, głęboko przemyślane bez przypadkowych elementów. Niewątpliwie należał do wybitnych postaci sztuki XX wieku, wprowadzając odbiorców rzeźby w stan wyciszenia i zadumy .(…) Droga, którą odbył Horno-Popławski na gruncie sztuki była osobliwa, pełna zrywów, nierówności, wątpliwości i pytań. Ale jak sam rzeźbiarz napisał na skrawku papieru przed śmiercią: ku sztuce, każdy idzie własną drogą”.
R. Konik, „Myślenie kamieniem. Stanisław Horno-Popławski”, Wrocław 2016, s. 163
Stanisław Horno-Popławski Studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych: malarstwo u prof. Tadeusza Pruszkowskiego oraz rzeźbę u prof. Tadeusza Breyera. W latach 1932–39 prowadził zajęcia rzeźby na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W czasie II wojny światowej przebywał w Oflagu II C Woldenberg, gdzie zorganizował znaną pracownię rzeźbiarską. Od stycznia 1946 do września 1949 prowadził katedrę rzeźby na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Po wojnie nawiązał pierwsze kontakty z Bydgoszczą, gdzie współorganizował Liceum Sztuk Plastycznych oraz zrealizował płaskorzeźbę Muzy dla Teatru Polskiego i pomnik Henryka Sienkiewicza, który stanął przy Filharmonii Bydgoskiej. W 1949 przeniósł się do Trójmiasta, obejmując stanowisko profesora i dziekana Wydziału Rzeźby Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych. W latach siedemdziesiątych miał poważne problemy z utrzymaniem sopockiej pracowni i wyprowadził się wraz z żoną Ingą na Kaszuby. W 1977 roku miał wystawę indywidualną w Bydgoszczy, a w następnym roku przyjął zaproszenie Rady Miasta Bydgoszczy i zamieszkał w domu przy ul. Niemcewicza 2 na terenie Miejskiego Ogrodu Botanicznego. W1979 roku otwarto tam plenerową galerię jego rzeźb (większość zdewastowana lub skradziona w latach 90-tych). W1982 roku wrócił do Sopotu, gdzie kontynuował pracę twórczą. W 1996 roku otrzymał doktorat honoris causa Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Rok później w Pałacu Opatów w Oliwie wręczono rzeźbiarzowi drugi doktorat honoris causa – gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych. Uroczystość połączono z otwarciem w pałacu kolejnej, ostatniej już za życia artysty wystawy indywidualnej. Zmarł 6 lipca 1997 roku. W 2017 roku powstało Bydgoskie Centrum Sztuki im. Stanisława Horno-Popławskiego propagujące jego twórczość. Jego rzeźby wystawiane były na wielu prestiżowych wystawach zagranicznych, np. na Międzynarodowej Wystawie Rzeźby Współczesnej w Paryżu (1956,1961), na XXXI Biennale Sztuki w Wenecji (1962). Pod koniec lat pięćdziesiątych, pod wpływem inspiracji archaiczną rzeźbą grecką i etruską, podjął nowe poszukiwania formalne wykorzystując ekspresję naturalnych kształtów „kamieni polnych”, które zapewniły mu wysoką pozycję w historii sztuki XX wieku (m.in. złoty medal na Biennale Sztuki Współczesnej we Florencji w 1969).
Czytaj więcej
powrót
O nas
