dł. całk. 352 mm, masa 1290 g, kaliber 17 mm
L u f a stalowa, gładka, niegwintowana, z krótkim
warkoczem w części dennej ośmiogranna, lekko
zwężająca się ku wylotowi. Mocowana do osady
stalową śrubą na warkoczu oraz mosiężnym bączkiem
w połowie długości lufy. Bączek z długim
warkoczem stanowiącym kontrblachę, mocowany
dwiema śrubami do boku łoża. Na lufie, na wysokości
panewki, sygnatura: litera B, rok produkcji
1813. Na warkoczu sygnatura modelu: MAN 13.
Na listwie grzbietowej kolby, bączka oraz kontrblasze
bita punca odbiorcza – litera D zwieńczona
gwiazdką w owalu. Z a m e k skałkowy typu
francuskiego, złożony z krzesiwa panewki, sprężyny
krzesiwa, kurka z serduszkiem pod dolną szczęką.
Blacha zamka z sygnaturą wytwórcy Manuf. Imp
de St Etienne oraz puncą odbiorczą inspektora –
literą S w rombie. Mosiężny kabłąk umocowany
do wydłużonego tylnego wąsa stalowej osłony
języka spustowego i śrubą ma przednim wąsie
kabłąka. Na stalowej listwie oraz mosiężnym wąsie
punca odbiorcza – litera G zwieńczona gwiazdką.
Mechanizm zamka sprawny. O s a d a – łoże
i kolba z jednolitego kawałka drewna orzechowego.
Łoże, sięgające połowy długości lufy z wydrążonym
kanałem na stalowy pobojczyk. Kolba smukła,
zakończona kulistą głowicą nakrytą mosiężnym
kapturkiem, sygnowana literą G, zwieńczoną
gwiazdką. Kapturek mocowany dwiema stalowymi
śrubami do kolby. Na szyjcie kolby wyżłobione:
PC 1813.
Opisany model był na wyposażeniu formacji jazdy
napoleońskiej, ale także oddziałów polskich, strzelców
konnych, huzarów, szwoleżerów, lansjerów
i innych.