Broń drzewcowa z żelezcem – trójrgannym grotem kłującym u szczytu lancy. Na grocie bita sygnatura: litera „B” w okręgu oraz cyfra „5”. Trójgranny kolec przechodzi w krótką tuleję, od której odchodzą dwa różnej długości wąsy, mocowane do drzewca śrubami. Na dłuższym wąsie trzy antabki do mocowania proporczyka. Dolny koniec drzewca (tylec), dla wzmocnienia, okuty blachą żelazną, mocowaną na drzewcu dwoma wąsami. Lance tego typu były na wyposażeniu polskich formacji w okresie wojen napoleońskich. „Lanca polska, długości 2,65–2,77 m z drzewcem jesionowym, żelaznym grotem i okuciem tylca, z proporcem z reguły amarantowo-białym, w rękach ułanów i szwoleżerów okryła się sławą w okresie napoleońskim.” – M. Gradowski, Z. Żygulski jun. „Słownik polskiej terminologii uzbrojenia historycznego”, Warszawa 1982, s. 40