Jan Styka Studiował w akademii wiedeńskiej, którą ukończył złotym medalem, a po zdobyciu stypendium "Prix de Rome" przeprowadził się do Włoch, gdzie kopiował dawnych mistrzów i czerpał z ich obrazów inspiracje. Studiował również w krakowskiej SSP u Jana Matejki. Od 1900 r. stale mieszkał w Paryżu. Malował portrety, sceny rodzajowe, a także obrazy religijne i kompozycje historyczne. Tworzył w duchu malarstwa realistycznego, akademickiego znakomicie operując dużymi płaszczyznami płótna. Tworzył cykle obrazów ilustrujących utwory literackie jak np. Odyseję Homera czy Quo vadis? Sienkiewicza. Był inicjatorem i współtwórcą kilku panoram m.in.: Racławice (1893-1894), Bem w Siedmiogrodzie, Berezyna oraz czy uważany za największy obraz religijny Golgota (1896). Był znakomitym portrecistą. Malował wiele współczesnych mu osobistości i bliskich, jak ukochaną żonę Lucyne Olgiati. Operując zawężona gamą barwną, portrety i rozproszonym świetle stworzył wyjątkowe portrety, emanujące spokojem i dostojeństwem.