Malarz, grafik, teoretyk sztuki jeden z czołowych przedstawicieli polskiej awangardy artystycznej. Studiował w Warszawie w Szkole Sztuk Pięknych w latach 1904–1909. Naukę kontynuował w Antwerpii, a także i na paryskich uczelniach – École des Beaux-Arts i École des Arts Décoratifs. Po powrocie do Polski uczęszczał do w warszawskiej Szkoły Rysunkowej, gdzie uczył się pod kierunkiem Jana Kauzika. Przynależał do grupy Blok, Syndicat de la Prasse Artistique Française, a także Association Internationale des Critiques d’Art (AICA). W latach 1922–23 przebywał w Berlinie. To tam zetknął się z kierunkami konstruktywizmu oraz suprematyzmu. Był autorem pracy teoretycznej z 1924 roku – „Mechano-faktura”, w której zawarł teorię malarstwa bezprzedmiotowego bazującego na regułach malarstwa bezprzedmiotowego. Ok. 1929 roku odstąpił od sztuki abstrakcyjnej i skupił się na przedstawieniach figuralnych. Od tego czasu głównie malował portrety. Do abstrakcji powrócił po 1957 roku.