Pochodził ze szlacheckiej rodziny, pieczętującej się herbem Biberstein. W latach 1949-52 studiował w krakowskiej ASP, a następnie, do 1955 roku, w akademii warszawskiej. Był twórcą interdyscyplinarnym, uprawiał plakat, malarstwo, rysunek, grafikę i scenografię. Był jedną z najbardziej wyrazistych postaci polskiej sztuki współczesnej, a jednocześnie artystą osobnym, nieprzynależącym do żadnej grupy artystycznej. Wystawiał w galeriach i muzeach, m.in. w Polsce, Austrii, Belgii, Holandii, Francji, Kanadzie i USA. Otrzymał wiele prestiżowych nagród. Do najważniejszych należy zaliczyć Grand Prix na Biennale Sztuki Współczesnej w Sao Paulo (1973 r.) i Grand Prix za plakat filmowy na festiwalu w Cannes (1974 r.). W jego malarstwie objawia się fascynacja ciałem kobiecym, erotyką, zmysłowością oraz refleksja nad przemijaniem i śmiercią. W twórczości Starowieyskiego świat realny łączy się z tworami niepohamowanej wyobraźni, a charakterystyczna groteska nawiązuje do malarstwa XVII–wiecznych mistrzów. Począwszy od 1970 roku artysta datował swe prace o 300 lat wstecz. Był pierwszym Polakiem, który miał indywidualną wystawę w Museum of Modern Art w Nowym Jorku w 1985 roku.