Początkowo studiował w gdańskiej Kunst und Gewerbeschule. Po wyjeździe do Anglii w 1897 roku osiadł w Liverpoolu, gdzie kontynuował naukę malarstwa i rysunku w School of Architecture and Applied Art. Pobyt w Anglii był okresem bardzo twórczym w życiu artysty. Lipczinski brał udział w licznych wydarzeniach artystycznych, uczestniczył w różnego rodzaju wystawach zbiorowych oraz miał szereg wystaw indywidualnych. W 1904 roku ożenił się, a portrety żony, które malował w kolejnych latach, należą do jego największych osiągnięć. W czasie I wojny światowej, jako obywatel niemiecki, był internowany i ostatecznie zmuszony do wyjazdu z Anglii. W 1919 roku wraz żoną przyjechał do Sopotu, gdzie mieszkał do śmierci w 1974 roku. Okres międzywojenny to czas stabilizacji, uznania i dobrej sytuacji materialnej. Artysta malował w tym czasie portrety, często dzieci, oraz pejzaże, martwe natury i kwiaty, które prezentował na wystawach nie tylko w Gdańsku i Sopocie, ale także wysyłał do Niemiec i Anglii. Po wojnie malował mało, głównie portrety i widoki Gdańska. Wątpliwości może budzić pisownia nazwiska malarza. Przyjęto formę „Lipczinski”, bo taką prawie zawsze posługiwał się artysta podpisując swoje prace. Są dwa krótkie okresy, kiedy kilka obrazów sygnował „Albert Lipczyński”. Pierwszy miał miejsce w latach 30. XX wieku – przebywający wtedy w Dreźnie artysta poznał tam mającego własną pracownię malarza Adalberta i dla odróżnienia zmienił swoją sygnaturę, drugi to lata 50. XX wieku, okres silnej presji polityczno-społecznej na zacieranie wszelkich „nie polskich” przejawów. Rozpatrywanie kwestii narodowości Lipczinskiego nie jest istotne w kontekście jego twórczości. Dla niego ważna była tożsamość artystyczna nie narodowa, przynależność do określonego środowiska kulturowego, a nie politycznego. Chciał być artystą wolnym od granic politycznych. Niestety nie było mu to dane. Po każdej wojnie światowej władze państw, w których mieszkał, rozliczały go z miejsca urodzenia, które za jego życia trzykrotnie zmieniło  przynależność państwową.