Pochodzący z rodziny o malarskich tradycjach Tadeusz Styka sławę zyskał jako wybitny portrecista, zarówno w Europie, jak i w Stanach Zjednoczonych. W jego galerii portretów znalazły się wizerunki znanych osobistości ze świata polityki, kultury (m.in.: Poli Negri, Ignacego Paderewskiego, Maurice’a Maeterlincka, Władysława Andersa, Lwa Tołstoja). W 1934 roku w Złotej Sali w łódzkim Grand Hotelu odbyła się wystawa obrazów braci Tadeusza i Adama Styki. Tak o pracach Tadeusza pisał krytyk: „Tadeusz Styka jest par excellence malarzem portretów kobiecych i jako taki zdobył już markę na zagranicznej giełdzie malarskej – markę zasłużoną. Typ jego to subtelna blondynka o smukłej linji.
Wytworna i szlachetna w swojej północnej urodzie. […] Ale zato tak w jego portrecie Miss Peggy Hopkins Joyce jak i w portrecie tancerki S. odnajdujemy najistotniejsze cechy sztalugowego malarstwa tego wykwintnego malarza subtelnych markiz francuskich, pełnych spleenu arystokratek angielskich i kapryśnych lwic salonowych New Yorku. Subtelność rysunku, pastelowa niemal miękkość i delikatność w ujmowaniu tematu — oto co zbliża Tadeusza Stykę do malowanych przez siebie modeli — oto co predystynuje go na malarza madonny z salonu.” („Z wystaw łódzkich. Adam i Tadeusz Stykowie
w Złotej Sali Grand-Hotelu”, w: „Republika” nr 120 z dn. 3 V 1934).

I te cechy możemy odnaleźć w prezentowanym na aukcji portrecie. Oto widzimy zalotnie uśmiechającą się do widza kobietę o soczyście czerwonych ustach. Swoimi smukłymi dłońmi delikatnie przytrzymuje kapelusz, który zaraz miałby zostać porwany przez wiatr. Kobieta zdaje się hipnotyzować widza, kusić swoim kokieteryjnym spojrzeniem spod gęstego wachlarza długich rzęs okalającego iskrzące oczy. Sensualny wydźwięk portretu podkreśla strój kobiety, który to artysta przedstawił jako delikatną, niemalże przeźroczystą tkaninę, okalającą wdzięki portretowanej, resztę pozostawiając wyobraźni
widzowi. Sportretowana piękność to najprawdopodobniej Dolly Grey (1904 Rzym-?), gwiazda kina niemego. Naprawdę nazywała się Clara Galassi. Gray występowała we włoskim i niemieckim kinie niemym drugiej połowy lat 20. XX wieku. Jej wizerunek Tadeusz uwiecznił w swojej karierze malarskiej nie jeden raz.