„Za pośrednictwem odpowiednio zestrojonych plam barwnych, drogą odpowiednio zharmonizowanej ich ekspresji, daje Fałat nie wierneodbicie, kopię, lecz artystyczny ekwiwalent motywu, zaczerpniętego z natury; artysta nie nuży opowiadaniem szczegółów, lecz napomyka tylko i sugeruje: stwarzając świeżą i żywą podnietę dla oka, zmusza wyobraźnię do uzupełnieni lakonicznego obrazu, budzi z uśpienia całe kręgi asocjacji, działa bezpośrednio na emocjonalną stronę życia człowieka.”
Mieczysław Treter: Fałat, „Sztuki Piękne”, 1925/6, za: Jerzy Malinowski, „Julian Fałat, Warszawa 1985

Jednym z najbardziej znanych i rozpoznawalnych tematów twórczości Fałata
był krajobraz zimowy. Malowany w duchu impresjonistycznego realizmu, o syntetycznych formach, kadrowany asymetrycznie – zgodnie z estetyką japońską, malowany z wielką lekkością i wrażliwością na światło, z wykorzystaniem tonów błękitnych, fioletowych, różowych. Artysta w swojej skromności, tak podsumował ten wątek: „Nasz śnieg jest tak cudny, że jego nie można, panie, źle malować. On się sam pakuje w rękę, panie! Dość go zobaczyć! ”
Witold Noskowski: Ze wspomnień o Fałacie, „Tęcza”, 1929, za: Jerzy Malinowski, „Julian Fałat, Warszawa 1985