dł. całk. 360 mm, masa 1290 g, kaliber 17 mm
L u f a stalowa, gładka, niegwintowana z krótkim warkoczem, w części dennej ośmiogranna, lekko zwężająca się ku wylotowi. Mocowana do osady stalową śrubą na warkoczu oraz mosiężnym bączkiem w połowie długości lufy. Bączek z długim warkoczem, mocowanym dwoma śrubami do boku łoża. Na lufie, na wysokości panewki, sygnatura: litera oraz rok produkcji 1813. Na warkoczu sygnatura MAN 13. Na listwie grzbietowej kolby, bączku oraz kontrblasze bite punce odbiorcze: litera G zwieńczona koroną. Z a m e k skałkowy typu francuskiego, z krzesiwem panewki, sprężyną krzesiwa, kurkiem z serduszkiem pod dolną szczęką. Blacha zamka z sygnaturą wytwórcy: Manuf. Imp. de S. Etienne oraz puncą odbiorczą inspektora – literą S w rombie. Mosiężny kabłąk spustowy umocowany do stalowego, wydłużonego, tylnego wąsa i śrubą do przedniego. Na wąsach punce odbiorcze – litery G i R zwieńczone koroną. Mechanizm zamka sprawny. O s a d a – łoże i kolba z jednolitego kawałka drewna orzechowego. Łoże, sięgające połowy długości lufy, z wydrążonym kanałem na stalowy pobojczyk. Kolba smukła, kuliście zakończona głowicą z mosiężnym kapturkiem, umocowanym dwoma stalowymi śrubami. Na kolbie napis P.C 1813.
Opisany model AN XIII produkowany był w wielu wytwórniach: Saint Etienne, Tulle, Versailles, Turin, Maubeuge, Charleville. Używano go we wszystkich formacjach jazdy napoleońskiej: strzelców konnych, husarów, szwoleżerów – lansjerów, kirasjerów, karabinierów, dragonów, artylerii konnej i pociągów wojskowych.