Malarze-poeci, twórcy ballad w obrazie, za lada bodźcem śnić zaczynają swoje wielkie sny-fantazje (…) dla Wankiego pejzaż sam w sobie jest już legendą, jest jedynym i dostatecznym bodźcem wzruszenia – tworzenia ballad. Jego obrazy – to ciche pieśni jesienne, smutne fantazje barda tęsknoty, to wizje pejzażowe, przejmujące nas tym uczuciem, jakie przepełnia nas, gdy na samotnej drodze zagłębiamy się w las jesienny i upajamy jego barwami (…) W dziełach jego walczą jakby dwa pierwiastki: uczucie – i podporządkowanie
temu uczuciu wysoka kultura malarska (…) I właśnie ów górny sentyment Wankiego tak odrębne piętno naddaje jego obrazom i czyni je tym, czym pejzaż być powinien, odbiciem uczucia twórcy (…).
M. Sterling, Ballady jesienne Władysława Wankiego, „Przegląd Krytyki Literacko-Artystycznej” 1909, nr 8, s. 8–9.