„Credo moje artystyczne wyraża się w rytmie formy i jej transpozycji lirycznej, światłocieniu nierealnym i kolorze również transponowanym”
Tadeusz Makowski, fragment własnoręcznie sporządzonego zwięzłego życiorysu artysty zapisanego w 1931 roku i odnalezionego w jego paryskiej pracowni po śmierci artysty w 1932 r. (por. Władysława Jaworska, Tadeusz Makowski. Życie i twórczość, ISPAN, 1964 r., s.9).

„Makowski rozumie, że może posunąć się daleko w syntetycznym upraszczaniu form rzeczywistości, że może do minimum redukować subiektywną jej ornamentykę naturalistyczną, ale że musi zachowywać podstawowe walory jej indywidualności przestrzennej, że musi utrzymać jej obiektywną treść trójwymiarową. Makowski rozumie, że może lekceważyć naskórkową podmiotowość rzeczywistości, ale że musi uszanować wewnętrzną przedmiotowość jej kształtu. Tylko bowiem tak zrealizowana fikcja staje się wrażeniowo i emocjonalnie prawdopodobna – staje się dziełem sztuki”
Z.S.Klingsland, Tadeusz Makowski, „Sztuki Piękne”, R.VII, 1931, s. 209

„W przeciwieństwie do błyskotliwego koloru impresjonistów koloryt jego obrazów, nie błyszcząc – świeci blaskiem matowoszarym. Ta właściwość koloru jest przedziwna i w tym leży siła Makowskiego jako malarza”
Tytus Czyżewski, Tadeusz Makowski (…), „Życie polskie”, 10 II 1924

Być może prezentowany obraz to widok jednej z willi z okolic Breuilpont, gdzie spędził lato 1926 roku oraz wiosnę i jesień 1927 r. „Z miejscowością tą oraz kilku pobliskimi miasteczkami, do których artysta chodził po „motywy” związany jest cały cykl studio krajobrazowych, które można by określić wspólnym mianem pejzażu małego miasteczka. Na tym skromnym w temat, za to bogatym w wyraz i malarskie wartości motywie krajobrazowym dokonać się miało pełne wyzwolenie artystycznej indywidualności Makowskiego ….Wizja malarska Makowskiego zrodziła się przede wszystkim z uporczywej obserwacji natury i jej poetyckiej transpozycji”
Władysława Jaworska, Tadeusz Makowski. Życie i twórczość, ISPAN, 1964 r., s. 182, 195.