Spotkanie Chrystusa z Samarytanką to motyw ikonograficzny wielokrotnie podejmowany przez artystów, którego źródło odnajdujemy w Ewangelii według św. Jana (J 4, 1-42). Odwołuje się do rozmowy Jezusa z mieszkanką Samarii przy studni zwanej Jakubową. W drodze z Judei do Galilei, Chrystus zatrzymał się w miejscowości Sychar, aby odpocząć. Tam napotkał Samarytankę, która przyszła do źródła by zaczerpnąć wody. Jezus nawiązał z kobietą rozmowę, co wywołało jej zdumienie, gdyż Hebrajczycy nie zadawali się z Samarytanami. Scena ta ma wymiar symboliczny, gdyż implikuje treści odnoszące się do tajemnicy zbawienia, a zawarte w słowach skierowanych do Samarytanki: „Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskającej ku życiu wiecznemu.” (J 4, 13-15). Motyw spotkania Chrystusa z Samarytanką przez wieki inspirował artystów (Duccio, Guercino, Łukasz Cranach Starszy). Do najbardziej znanych polskich realizacji należą dzieła Henryka Siemiradzkiego i Jacka Malczewskiego, którzy kilkukrotnie czynili z niego główny temat swoich obrazów, malując różne wersje kompozycyjne tej samej sceny (por. Henryk Siemiradzki, Chrystus i Samarytanka, 1890, Lwowska Galeria Sztuki; Jacek Malczewski, Chrystus i Samarytanka, 1909, Muzeum Archidiecezji Warszawskiej).