Prezentowany obraz pochodzi z pobytów artysty w Nieświeżu gdzie wielokrotnie przebywał
na zaproszenie Radziwiłłów począwszy od 1886 roku. Jak wspominał w swoich pamiętnikach:
Po moich pierwszych sukcesach artystycznych postanowiłem wycofać się z tego wielkoświatowego życia i wróciłem do Nieświeża, aby gruntownie poznać ten już ukochany świat [?] Zapał do myślistwa i sztuki zyskał przewagę nad przyjemnościami życia w stolicy. Ze strony księżnej Radziwiłłowej i cesarza słyszałem uwagi, że zaniedbuję karierę i fortunę ? lecz na to nie było rady. Wolałem malować, polować i żyć w budanach leśnych, niż przebywać w salonach berlińskich milionerów. Dzisiaj, po kilkudziesięciu latach, dziękuję opatrzności, że miałem tyle siły woli, aby dać pierwszeństwo sztuce. Tymi latami studiów żyję bowiem do dziś dnia, przetrawiając i opracowując prawie wciąż na nowo niewyczerpane tematy - wrażenia
z ukochanej krainy.

(Julian Fałat, Pamiętniki, wyd. I, Warszawa 1935; wyd. II, Katowice 1987, s. 162)

To właśnie o owej fascynacji drzewami pisał już w 1926 roku Stefan Popowski: [?] gdy Fałat
opowiada po malarsku o drzewach, o lasach, o sosnach przede wszystkim, wtedy zdaje
się, że to cudne pejzaże z Pana Tadeusza ze słów zamieniają się w kształty, taka miłość i zachwyt idzie z jednych i drugich na widza. W obrazach jego żyje puszcza leśna w całym swoim wielorakim kształcie halizn i ostępów [?] Pnie ich złote i szare, liliowe i rdzwawe, to wdzięcznie łuskowate, to mchem porosłe, to gładkie, to znów ranami zaschłymi poryte, zdają się żyć
w całym swoim indywidulanym wyrazie, z taką miłością tkliwą pędzel Fałata wydobył na powierzchnię. Analogiczne przedstawienie przewróconej sosny znajdujemy w obrazach Fałata Nad Świtezią (w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie) oraz Las sosnowy (kolekcja
Muzeum Narodowe w Krakowie). To właśnie motyw sosny był przez wiele lat polem śmiałych
eksperymentów, zwłaszcza w malarstwie akwarelowym.

(A. Król, Julian Fałat, 2010, s. 29)