„Bywałemu we Włoszech artyście nieobcy był widok żywiołu morskiego. Znalazło to odzwierciedlenie w serii czystych pejzaży morskich. (…). Artysta był mistrzem kreowania na obrazie iluzji przezroczystości wody morskiej. Tylko w przybliżeniu możemy dociec, jakimi środkami uzyskiwał tak spektakularny efekt. Może tajemnica leży w indywidualnym doborze odcienia dwóch ulubionych barw: szmaragdowej i szafirowej, albo w sposobie ich nałożenia — od cienkiej, transparentnej warstwy, po grubszą, kryjącą, albo też w precyzyjnym nakładaniu impastów o różnym stopniu substancjonalności, czasami przyjmujących formę nitkowatych, rwących się smużek, innym razem gęstej, białej pasty.”
„Nad ciepłym morzem. Feliks Michał Wygrzywalski”, Centralne Muzeum Morskie, Gdańsk 2013, s. 10