Pochodzenie:
– kolekcja Alfreda i Marii Tarscy, Berkeley, Kalifornia;
– kolekcja Kristiny Eva Ehrenfeucht
– kolekcja prywatna, Polska

Alfred Tarski (1901 Warszawa – 1983 Berkeley)
– wybitny polski logik, członek Szkoły Lwowsko-warszawskiej. Twórca m.in. teorii modeli oraz semantycznej definicji prawdy. Wraz z żoną, Marią byli kolekcjonerami polskiej sztuki. Przez lata zgromadzili bogatą kolekcję dzieł. W 1939 r. rodzina wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych, gdzie Tarski wykładał i prowadził badania matematyczne na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, aż do swojej śmierci w 1983 r.

„(…) drugi okres monachijski, zamykający się w latach 1870–1880 należał do najpomyślniejszych w życiu artysty, a jego w pełni ukształtowana sztuka znalazła uznanie publiczności i krytyki, czego wyrazem były medale i wyróżnienia na licznych salonach zagranicznych. Malarstwo Maleckiego w tym czasie zdominowane jest przez kompozycje krajobrazowe (…). Twórca odbywał podróże i wędrówki artystyczne po Bawarii, odwiedzając Alpy i Tyrol.”
A. Oborny, „Poeta Pejzażu”, [w:] Władysław Aleksander Malecki. 1836 – 1900. Katalog wystawy monograficznej. Kielce 1999, s. 29.

„Odrębnym tematem w pejzażach artysty są góry, a szczególnie krajobrazy Alp Bawarskich i Tyrolu. Malował je podczas pobytu w Bawarii, ale także w oparciu o przywiezione rysunki i po powrocie do kraju, sprzedając nadal zagranicą. (…) Malecki, podobnie jak i inni artyści, korzystał z plenerowych notatek, wybierając motywy i zestawiając różne kadry w nowych układach kompozycyjnych; nie eksponował przy tym niepokoju i grozy gór, na swój sposób poszukując romantycznego nastroju. Doświadczenia wyniesione z obcowania z malarstwem pejzażystów monachijskich takich, jak wielokrotnie już wymieniany E. Schleich i C. L. Rottman, czy Wojciech Gerson utrwaliły skłonność Maleckiego do osobistej percepcji natury w jej alpejskim wydaniu. (…) w górskich przedstawieniach olejnych, charakteryzujących się walorami kolorystycznymi, światło-cieniowymi i luministycznymi, dającymi wrażenie zamkniętej przestrzeni przy wyraźnie zmieniającym się sposobie malowania i interpretacji widoków górskich. Obrazy te, podobnie jak niektóre dzieła z lat 80., podważają obiegową opinię, że Malecki posługiwał się stosunkowo wąską gamą barwną. Znaczne jej wzbogacenie nastąpiło w latach 80. i na początku 90. i dlatego dziwi tak mała ilość wzmianek prasowych na temat jego twórczości w tym czasie.” A. Oborny, „Poeta Pejzażu”, [w:] Władysław Aleksander Malecki. 1836–1900. Katalog wystawy monograficznej. Kielce 1999, s. 46–47.