W latach 1924–1929 kształcił się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem J. Mehoffera, W. Weissa, K. Frycza i F. Kowarskiego. W 1937 roku kontynuował naukę u J. Pankiewicza w Paryżu. Od 1931 r. należał do grupy artystycznej „Pryzmat”. Po wojnie osiadł na Wybrzeżu, gdzie wraz z grupą innych artystów organizował PWSSP w Gdańsku, w której w latach 1945–1963 kierował Pracownią Malarstwa. Współtworzył tzw. „Szkołę Sopocką”, głoszącą prymat koloru w malarstwie. Od roku 1963 wykładał w warszawskiej ASP. Malował pejzaże, martwe natury i portrety, zaś w latach 60. XX w. twórczość jego zdominowały przedstawienia pełne fantastycznych postaci, często o charakterze groteskowym. Prace Studnickiego odzwierciedlają wielką wrażliwość i naturalny zmysł kolorystyczny artysty. Prezentowane były podczas licznych wystaw tak w kraju, jak i za granicą. Indywidualne ekspozycje miały miejsce m. in. w 1966 r. w warszawskiej Zachęcie oraz podczas 33 Biennale w Wenecji, w 1970 r. w Mediolanie, w 1978 r. w Muzeum Narodowym w Gdańsku.
powrót
O nas
