brąz, 40 × 36 × 15 cm postument marmurowy, na nim wyryta dedykacja „Wackowi w dowód przyjaźni Zygmunt K. Łodź 12.1937”.
Zygmunt Kowalewski Mieszkał w Rosji do czasu wybuchu rewolucji październikowej. Następnie ok. 1920 roku przyjechał do Bydgoszczy. Od 1923 roku pobierał nauki w Państwowej Szkole Przemysłu Artystycznego. W 1929 roku zamieszkał w Łodzi, gdzie prezentował swoje prace m.in. z Zrzeszeniem Artystów Plastyków, czy w latach 1935–37 z PolskimZwiązkiem Zawodowym Łódzkich Artystów Plastyków, z wyjątkiem 1930 r., kiedy to wystawiał swoje prace w TZSP w Warszawie. Był nauczycielem rzeźby w łódzkiej Szkole Rysunku i Malarstwa Wacława Dobrowolskiego. Kowalewski tworzył przede wszystkim w drewnie oraz gipsie. W jego twórczości przeważają realistycznie ujęte portrety w formie płaskorzeźb na dużych plakietach. Charakterystyczne dla jego dorobku artystycznego stały się obiekty o silnie stylizowanych formach. Był również autorem wielu rzeźb nagrobnych na łódzkim Starym Cmentarzu, płaskorzeźb o tematyce sakralnej, jak również pomników poświęconych bohaterom narodowym. Prace Kowalewskiego to ogromna rzadkość na rynku sztuki – większość jego prac uległa zniszczeniu w czasie wojny.
Czytaj więcej