Malarka, graficzka, ilustratorka, scenografka, projektantka tkanin. Początkowo studiowała w krakowskich szkołach plastycznych, między innymi w szkole Marii Niedzielskiej, oraz Jana Bukowskiego. Naukę kontynuowała w akademii w Monachium w 1911 roku. Jako że w tym, czasie do monachijskiej uczelni przyjmowano tylko mężczyzn, Stryjeńska przebrała się za mężczyznę. Niestety, po roku została zdemaskowana, co zmusiło ją do powrotu do Krakowa. Należała do ugrupowania artystycznego Rytm. Momentem kulminacyjnym jej artystycznej kariery był olbrzymi sukces na Wystawie Światowej w Paryżu w 1925 roku, po którym krytycy okrzyknęli ją „księżniczką polskiej sztuki”. Jej malarstwo, odwołujące się do mitów chłopskiego i słowiańskiego, idealnie odpowiadało na potrzebę sztuki narodowej i narodowego stylu. Tworzyła obrazy o charakterze ilustracyjnym, najczęściej w technice akwareli, gwaszu oraz tempery. W swej twórczości malarskiej podejmowała motywy folklorystyczne, postaci historycznych, bohaterów słowiańskich legend, obrzędów i zwyczajów polskich. Kompozycje artystki cechuje uproszczona forma, dynamizm oraz paleta czystych i niezłamanych barw.