olej, tektura, 30,5 × 21 cm
sygn. p. d.: W. Kossak
na odwrocie orzeczenie Leszka Ludwikowskiego z 1972 r.
Wystawiany:
– Kossakowie, Muzeum Regionalne w Stalowej Woli, Muzeum Okręgowe w Toruniu, 3.03–8.05.2016
– Kossakowie, Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie, 8 lipca – 2 października 2016
Reprodukowany:
Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska, Kossakowie, PGS Sopot 2016 r., Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie, 2016, s.142
W 1871 roku przerwał naukę w krakowskim gimnazjum i podjął studia w SSP w Krakowie, pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza. Trzy lata później, w 1874 roku, wyjechał na dalsze studia do Monachium. Tam nauki pobierał u Aleksandra Straehubera, Aleksandra Wagnera oraz Wilhelma Lindenschmita. Studia malarskie kontynuował w Paryżu w latach 1877–1883. W roku 1895 wyjechał do Berlina, gdzie wraz z Julianem Fałatem namalował panoramę pt. Berezyna. Dzieło to odniosło bardzo duży sukces, a sam cesarz Wilhelm II namówił Kossaka do pozostania w Berlinie, w którym artysta faktycznie przebywał do 1902 roku. Pracował także na dworze Franciszka Józefa II. W roku 1913 objął stanowisko profesora warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Uczestniczył w wielu wystawach krajowych, między innymi w Krakowie, Lwowie, Warszawie, a także i zagranicznych – na paryskich Salonach, w Budapeszcie, Pradze, Londynie i Petersburgu. Kossak jawił się jako niezrównany malarz scen batalistycznych i historycznych. Gloryfikował w nich wojsko polskie: ułanów, szwoleżerów, legionistów. Szczególnie chętnie i ze znawstwem malował konie.