olej, płótno, 74 × 135 cm
sygn. monogramem wiązanym l. d.: WT
"Znajomość wsi, realiów życia ludu ? wszystko to osiągnął Tetmajer przez sumienne obserwacje i wczucie się w psychikę chłopów. Był nie tylko - oczywiście z zamiłowań ? etnografem, ale przede wszystkim człowiekiem wrośniętym w wieś, znającym świetnie język, obyczaje i tradycje tych, wśród których się obracał. Z ogłoszonych przez niego drukiem fragmentów spostrzeżeń i badań można by złożyć monografię poświęconą Bronowiczom i podkrakowskim wsiom, a przecież to tylko niezbędne studia do płócien pokazujących ?bajecznie kolorową? wieś polską."
J. Dużyk, "Sława Panie Włodzimierzu: opowieść o Włodzimierzu Tetmajerze", Warszawa 1972
"Żyjąc wśród bronowiczan Tetmajer ? znakomity obserwator i jednocześnie kronikarz ? utrwala na płótnach barwne procesje, zrękowiny, świąteczne rytuały. Często maluje codzienną pracę: żniwiarki, oracza, zwykłe zajęcia domowe. A w tle bronowicki pejzaż: kryte strzechą chaty, wietrzące się pierzyny, piaszczyste wiejskie drogi, złocisto-ugrowe łany, zbóż kłaniające się na wietrze."
M. Czapska-Michalik, Włodzimierz Tetmajer (1862?1923), Warszawa 2007, s. 62
"Artysta posługuje się syntetyczną plamą, zróżnicowaną fakturą, postacie i formy traktuje z uproszczeniem i sylwetowo, stosuje miękki kontur o falistej linii i dekoracyjne płaszczyzny wydobywane stosowaniem lokalnych barw."
ibidem, s. 79
Malarz i grafik, czołowy przedstawiciel Młodej Polski. Od roku 1875 uczęszczał z przerwami na zajęcia w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, a w wieku 20 lat podjął naukę w akademii wiedeńskiej pod kierunkiem Christiana Griepenkerla. W tym samym czasie rozpoczął studia artystyczne na uczelni krakowskiej u Floriana Cynka, Leopolda Löfflera i Władysława Łuszczkiewicza oraz filologię klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po ich zakończeniu, w 1886 roku wyjechał na naukę do Monachium, gdzie kontynuował edukację do roku 1989 u Aleksandra (Sandro) Wagnera. Prawdopodobnie tam spotkał Aleksandra Gierymskiego, pod którego artystycznym wpływem pozostał do końca życia. Razem udali się w podróż do Tyrolu i północnej Italii. Przez kilka miesięcy studiował także w Académie Colarossi w Paryżu. Lata 1889 -1895 to ponownie studia w Krakowie, w katedrze kompozycji pod kierunkiem Jana Matejki. W tym czasie artysta podjął studia plenerowe; odkrył wówczas wieś podkrakowską Bronowice Małe. Poznał tam przyszłą żonę, chłopkę Annę Mikołajczykównę, z którą wziął ślub w roku 1890. Od tego czasu tematyką jego dzieł stały się niemal wyłącznie motywy bronowickie. Z niezwykła zręcznością komponował wielofiguralne sceny, którym nadawał swoistą dramaturgię. Malował syntetyczną plamą barwną modulowaną miękko i rozlewnie. Tworzył śmiałe kadry kompozycyjne, zdominowane nasyconą czerwienią i bielą. Jego twórczość i nieugięta postawa życiowa zrewolucjonizowały krakowskie środowisko artystyczne przełomu wieków.