olej, płótno, 47 × 38 cm
na odwrocie u dołu: [pieczęć:] WŁADYSŁAW ŚLEWIŃSKI |ze spuścizny |POŚMIERTNEJ/ oraz podpis kopiowym ołówkiem: E. Ślewińska; nalepka z Goldman Sachs z numerem 07474
Pochodzenie:
– Marie-Louise Lagrange, Tours
– Rodzina Primel, Paryż
– Kolekcja Eugenii Ślewińskiej, Paryż
– Arthur G. Altschul, Nowy Jork
– Kolekcja prywatna, Polska
Wystawiany:
– Władysław Ślewiński 1854–1918, Wystawa monograficzna, Muzeum Narodowe w Warszawie, 1983 r.
Reprodukowany i opisany:
– Władysław Ślewiński 1854–1918, Wystawa monograficzna, kat. oprac. Władysława Jaworska, Muzeum Narodowe Warszawie, Warszawa 1983, nr kat. 141 (il. 121), opis s. 97.
– Władysława Jaworska, Władysław Ślewiński, Warszawa 1991, il. 67 (s. 93);
opis s. 202.
Do obrazu dołączona opinia Władysławy Jaworskiej z 2007 r.
Ze szczególną „czułością” i wynikającą może z tego emocjonalnego stosunku wirtuozerią malował Ślewiński kwiaty. Kwiaty polne w zwykłych glinianych garnkach i dzbankach, rzadziej kwiaty ogrodowe w smukłych szklanych flakonach lub wazonach z Delft, kwiaty w doniczkach, na stołach, krzesłach, taboretach – to długa suita kwiatowa, która przewija się przez całą, blisko trzydziestoletnią działalność Ślewińskiego. Nigdy nie traktuje kwiatów jako dekoracji wnętrza mieszkalnego. Przeciwnie – oddziela je draperią lub ścianą od otoczenia nadając im cechy indywidulanego „bytowania”. Kwiaty Ślewińskiego, botanicznie jednoznaczne, są zaprzeczeniem naturalistycznego odtwarzania listków, płatków, pręcików. Są one traktowane syntetycznie, są to bowiem „portrety” kwiatów, a nie ich barwna fotografia.
Władysław Ślewiński 1954–1918. Wystawa monograficzna, oprac. W. Jaworska, Warszawa 1983, s. 25.
Władysław Ślewiński Przez krótki okres pobierał nauki rysunku w Warszawie w Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona. W 1888 roku wyjechał do Paryża, gdzie rozpoczął studia malarskie w Akadémie Julian, a następnie w Akadémie Colarossi. Rok później poznał Paula Gauguina oraz artystów z kręgu szkoły Pont-Aven, a znajomość ta wywarła ogromny wpływ na późniejszą twórczość malarską Ślewińskiego. Wraz z francuskim artystą kilkakrotnie jeździł do miejscowości w Bretanii Le Pouldu. W 1898 roku odbył podróż do Hiszpanii. W 1905 roku przyjechał do Polski, a dokładnie do Krakowa i Poronina, gdzie przebywał do 1907 roku. Kilka miesięcy spędził również w Monachium. Przez krótki czas, bo w latach 1908–1910, był profesorem w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Następnie otworzył własną szkołę w swojej pracowni malarskiej. W 1910 powrócił do Francji, gdzie osiadł się już na stałe w Doëlan w Bretanii. Utrzymywał bliskie kontakty ze środowiskiem artystycznym, francuskim i polskim. Przyjaźnił się z Tadeuszem Makowskim oraz Witkacym, którzy odwiedzali go we Francji. Ślewiński malował głównie pejzaże z widokami brzegów morza a także i z Podhala, Tatr i Kazimierza nad Wisłą, martwe natury oraz portrety, czasem i sceny rodzajowe. Kompozycje malarskie utrzymane w postimpresjonistycznym duchu artysty odznaczały się prostotą. Operował szeroką, przygaszoną paletą barw, uzyskując harmonijny efekt pełen subtelności. Często sięgał po wyraziście zaakcentowany kontur. Cechą charakterystyczną obrazów Ślewińskiego jest cienko kładziona warstwa farby, przez którą można zobaczyć fakturę płótna. Brał udział w wystawach krakowskiego i lwowskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. Swoje prace od 1896 roku wystawiał również na paryskich Salonach Niezależnych, a także w Warszawie i Wiedniu.
Czytaj więcej