tech. mieszana, papier, 94 x 64,5 cm, sygn. p.d.: Roguski
Władysław Roguski Malarstwa uczył się w warszawskiej Szkole Rysunku u Miłosza Kotarbińskiego. W Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie studiował w pracowniach Józefa Mehoffera i Józefa Pankiewicza. Był jednym z założycieli grupy Formistów i w latach 1919 - 1922 brał udział w jej wystawach. Należał do Grupy Artystów Rytm, obok Eugeniusza Zaka, Zofii Stryjeńskiej, Władysława Skoczylasa. Należał również do ugrupowania Świt w Poznaniu, gdzie w 1922 objął profesurę w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych. Jego prace wystawiane były w warszawskich salonach TZTZPP, a także w Wenecji, Paryżu, Rzymie, Brukseli i Padwie. Był zafascynowany sztuką zakopiańską, malował kompozycje religijne, wzorując się na malarstwie ludowym. Chętnie podejmował również tematykę świecką, przedstawiając pracę, życie i zabawy lat 20. i 30. XX wieku. Prezentowany portret kobiety łączy najbardziej charakterystyczne cechy okresu międzywojnia, stając się idealnym przykładem polskiego Art Déco. Artysta obok Tamary Łempickiej, Zofii Stryjeńskiej czy Ludomira Ślendzińskiego był najwybitniejszym malarzem tego stylu.
Czytaj więcej
powrót
O nas
