Władysław Bakałowicz (1833 Chrzanów - 1903 Paryż)

Ostatni nabytek

olej, deska, 99,5 × 70 cm
sygn. i opis. p. d.: „LBakałowicz paris”

„W portretach (…) Bakałowicza, choć cechuje je podobna grandezza, uderza kontrast stroju pani – wszystkich owych staranie przez malarza oddanych fałd, drapowań, upięć, falbanek, bufek, kokard z białego, zdającego się szeleścić jedwabiu (…).”

(M. Poprzęcka „Polskie malarstwo salonowe”, Warszawa 1991, s. 19.)

„Jest też w dziewiętnastowiecznym malarstwie wiele scen historycznych, które ani nie odwołują się do żadnego konkretnego wydarzenia dziejowego, ani nie ukazują znanych postaci. Tworzą one szczególny gatunek malarski, który można nazwać „kostiumowym” (tak jak się mówi o filmie kostiumowym, oba gatunki łączy zresztą wiele podobieństw). Obrazuje ono sceny rodzajowe (a zatem codzienne i anonimowe), lecz ukazane w historycznej scenerii i kostiumie. (…) Kobiety mogły też przyoblekać się w historyczne kostiumy, stając się kasztelankami , renesansowymi damami, słowem postaciami „jakby zeszłymi ze starych obrazów.”

(M. Poprzęcka „Polskie malarstwo..., op. cit., s. 18–23.)

Władysław Bakałowicz W latach 1849 ? 54 kształcił się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. W roku 1863 wyjechał do Paryża i osiadł tam na stałe. W okresie od 1865 do 1883 r. wystawiał swoje prace w Salonach paryskich. Swą sztukę prezentował także w Brukseli, Berlinie, Wiedniu, Londynie i Nowym Jorku; w kraju: w Warszawie, Krakowie i Lwowie. Był doskonałym portrecistą, a jego specjalnością był portrety i sceny rodzajowe w kostiumach historycznych. Przedstawiał przede wszystkim epizody z dziejów Francji, sceny z czasów Henryka III i Ludwika XII. Dworskie i salonowe sceny malowane przez Bakałowicza charakteryzowały się teatralną aranżacją wnętrza, dbałością o precyzyjne wykańczanie detalu, realistycznym rysunkiem i maestrią w odtwarzaniu barokowych i rokokowych tkanin. Mistrzowsko operował miękkim modelunkiem światłocieniowym, nadając kobiecym twarzom wyraz tajemniczego piękna.

Czytaj więcej