R ę k o j e ś ć zamknięta, oprawa mosiężna. Jelec esowaty, trójkabłąkowy. Tylne ramię jelca zwinięte ku głowni w płaską wolutę. Dwa boczne kabłąki, w przekroju owalne, łukowato wygięte, biegną od zewnętrznej strony jelca i łączą się z kabłąkiem głównym w jego górnej części. Całość zespolona z trzpieniem głowni. Trzon rękojeści drewniany, przewężony w środkowej partii, poprzecznie żłobiony, owinięty skórą i opleciony dwoma gładkimi, mosiężnymi drutami. Głowica pochylona do przodu, nakryta długim, sięgającym jelca kapturkiem z płaskim denkiem. Kapturek żłobiony na brzegach, dołem mocowany mosiężnym klinikiem do tylnego ramienia jelca, górą, na romboidalnej podkładce, nitowany trzpieniem głowni. Między jelcem i głownią sukienna podkładka. G ł o w n i a stalowa, polerowana, niklowana, o niewielkiej krzywiźnie. Obustronnie profilowana w jedną, wąską bruzdę przygrzbietową od trzpienia do połowy obosiecznego pióra. Sztych symetryczny. Na obu płazach, na wysokości zastawy, ryty wiązany, zwieńczony koroną monogram królewski „AR” (Augustus Rex). Głownia saksońska z 1 połowy XVIII wieku, oprawiona w polską, regulaminową rękojeść. P o c h w a stalowa, polerowana, niklowana. Dwie ryfki z ruchomymi koluszkami od strony grzbietowej. Wąska szyjka mocowana na wcisk w płaszczu pochwy, zakończonej asymetryczną ostrogą