R ę k o j e ś ć otwarta. Jelec prosty, krzyżowy, z wąsami o kształcie typowym dla wielu szabel orientalnych, żelazny. Ramiona jelca zakończone okrągłymi i płaskimi pierścieniami. Jelec i wąsy z granią. Pośrodku krzyż skośny, zwany w heraldyce młyńskim. Na stronie wewnętrznej jelec gładki. Trzon rękojeści dołem nasunięty na wąsy, zwężający się ku górze do pochyłej głowicy w kształcie naparstka. Okucie środkowe o brzegach perełkowanych, z motywem krzyża. Naparstek gładki, częściowo dekorowany. Wszystkie okucia z blachy
mosiężnej. G ł o w n i a stalowa, o umiarkowanej krzywiźnie, profilowana na obu płazach niezbyt szeroką bruzdą przytylcową. Sztych w linii grzbietu z piórem obosiecznym. Na stronie zewnętrznej głowni, tuż pod nasadą, trawiony motyw dwugłowego orła w koronie z krzyżykiem, trzymającego w szponach regalia. Na długości zastawy trawiony napis cyrylicą: 1896 ȜA ЦAPЬЯ ȜA ИМПEPATOPA AЛEKCAНДPЬ Ш го. Na wewnętrznej stronie głowni,
pod nasadą, trawiony i nabijany mosiądzem rysunek falisty z kropkami naprzemianległymi, być może sugerujący węża (z głową i rozdwojonym językiem ku górze), którego rysunek zajmuje w bruździe niemalże połowę długości głowni. W wielu kulturach występuje wizerunek węża, który oznacza coś na przemian dobrego i złego. P o c h w a – drewniane trzaski oklejone skórą, z długą szyjką i wysokim trzewikiem. Na całej długości 12 poprzecznych okuć z blachy mosiężnej, w tym dwa okucia z blachy żelaznej, scalanej z jednego kawałka blachy, będącej ryfką z bardzo ciekawie mocującym drutem. Szyjka z gniazdem
na wąsy jelca, tylko na stronie zewnętrznej, pod perełkowanym obrzeżem nałożony krzyż rycerski. Poprzeczne obejmy z jednakimi dekoracjami powtarzane na całej długości pochwy do górnego okucia trzewika. Trzewik długi, dekorowany.