R ę k o j e ś ć zamknięta, oprawa w żelazie z prostym – krzyżowym jelcem z wąsami. Tylne ramię jelca z łezką ku dołowi. Kabłąk łukiem dochodzi do głowicy, przy jelcu wąski, rozszerzony przy głowicy. Wąsy proste, zaokrąglone na końcach z granią pośrodku. Kapturek sięgający jelca z głowicą o płaskim denku i romboidalną nakładką do zakuwania trzpienia głowni. Trzon rękojeści drewniany, oklejony sznurkiem i skórą, profilowany 24 karbami, opleciony drucikiem miedzianym. G ł o w n i a ze stali polerowanej o krzywiźnie umiarkowanej, obustronnie profilowana w szeroką bruzdę i bruzdeczkę przygrzbietową. Pióro krótkie, obosieczne, ze sztychem w linii grzbietu. Głownia i cała szabla wykazuje podobieństwa do wielu szabel wykonanych na Zachodzie Europy, głównie w małych manufakturach w Solingen.
P o c h w a stalowa, z grzbietem płaskim, lutowana na brzuścu. Szyjka z nakładanym na
płaszcz pochwy kołnierzem, wlot z gniazdkami na wsunięcie wąsów. Pochwa bez typowych ryfek, z bączkami na grzbiecie i ruchomymi koluszkami. Ostroga typowa dla szabel z tego okresu.

Francuska literatura przedmiotu przypisuje taki egzemplarz, który jest nieprzepisowy i nieoznaczony żadnym wzorem do 2 Pułku Strzelców Konnych (Michel Petard, „Des sabres et des épeés”, t. 1, s. 142, p. 1315; s. 144, p. 136F).