L u f a stalowa, ośmiogranna, lekko zwężająca się ku wylotowi. Mocowana do łoża pięcioma mosiężnymi bączkami oraz dwoma przetyczkami. Na grzbiecie muszka u wylotu oraz szczerbinka z pięcioma pionowymi otworami stanowiące przyrządy celownicze. Na całej długości lufa dekorowana słabo widocznym ornamentem. Z a m e k skałkowy, hiszpański, typu miquelet, odmiana turecka, tzw. czokmak. Język spustowy w kształcie guza, bez kabłąka. Mechanizm zamka sprawny. O s a d a – łoże i kolba z jednolitego kawała drewna orzechowego. Kolba sześcioboczna z płaską głowicą, ostro zarysowanymi krawędziami oraz charakterystycznym występem w punkcie łączenia łoża z szyjką kolby. Dwie szczeliny w łożu okute kością i mosiężną dekoracją. W wydrążonym kanale w łożu metalowy pobojczyk. Osada na wysokości baterii po obu stronach warkocza lufy pokryta jest płytkami z kości barwionej na zielono, inkrustacją z mosiężnych rozetek i nitów. Te same elementy tworzą dekorację dolnej części łoża na wysokości języka spustowego w kształcie rombów i stylizowanych motywów floralnych. Inkrustacja z mosiężnych rozetek i nitów tworzy również dekorację kolby. W dolnej jej części tworzą one dekoracyjne okręgi, powyżej poprzeczne pasy na płytkach z kości.