Syn malarza Władysława. Początkowo uczył się w warszawskiej Klasie Rysunkowej i w prywatnej pracowni Wojchecha Gersona, a następnie w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu (1876–1881). Ukończył studia otrzymując wielki złoty medal i tytuł „kłassnyj chudożnik” I stopnia oraz stypendium zagraniczne w 1882 r. Wyjechał wtedy do Rzymu, gdzie osiedlił się na stałe, pozostając w serdecznej przyjaźni z H. Siemiradzkim, również rzymianinem z wyboru. Utrzymywał jednak kontakty z Akademią w Petersburgu, wysyłał jej obrazy na wystawy i w 1886 roku otrzymał tytuł jej akademika w zakresie malarstwa historycznego. Jego twórczość cieszyła się w Rosji dużą popularnością; obrazy Bakałowicza utrzymane w manierze akademickiej, ukazujące dobre opanowanie warsztatu i cechujące się dużą sprawnością rysunku, żywym kolorytem i drobiazgowym upodobaniem do szczegółu, znajdowały wielu nabywców. Artysta malował niewielkich rozmiarów sceny anegdotyczne, przygodowe, rodzajowe ze świata starożytnego. Czerpał tematy z literatury, w tym m.in. z Quo vadis H. Sienkiewicza. Bakałowicz był również uznanym portrecistą i pejzażystą, zajmował się także grafiką. Wystawiał regularnie w Rzymie, Londynie i Warszawie oraz w Rosji.