Wystawiany:
– „Roman Kramsztyk 1885–1942” [wystawa monograficzna], Żydowski Instytut Historyczny – Galeria Sztuki Współczesnej Zachęta, 1997
Reprodukowany:
– „Roman Kramsztyk 1885–1942” [wystawa monograficzna], Galeria Sztuki Współczesnej Zachęta, luty-marzec 1997, red. Renata Piątkowska, Magdalena Tarnowska, poz. 24, s. 178
Opisany:
– Renata Piątkowska, „Między „Ziemiańską” a Montparnasse’em. Roman Kramsztyk”, Warszawa 2004, s. 194, nr kat. 6

Martwe natury w twórczości malarskiej Romana Kramsztyka zajmują szczególne miejsce. Jak bardzo ten motyw pociągał Kramsztyka przemawia fakt, że na Salonie Jesiennym w 1913 roku artysta zdecydował się zaprezentować tylko martwe natury. To właśnie w tych przedstawieniach szczególnie widać inspirację artysty dziełami Cézanne’a. O martwych naturach Kramsztyka tak pisał jeden z krytyków: „[...] Kramsztyk uprawia sztukę bardziej konkretną. Dwie jego martwe natury, wysokie w kolorze i malowane intensywnie, świadczą, iż malarz ten umiał skorzystać z lekcji Cezanne’a. Kramsztyk nie rozkłada kolorów i oznacza przejścia od cienia do światła przez zmianę stopniowań intensywności tonu. Jest to dobry kolorysta, który „orkiestruje” swe płótna z umiejętnością pozbawioną maniery i fałszywej zręczności. [...]” (W. George, „Polacy w Salonie Jesiennym Paryża”, w: „Wiadomości Literackie” 1924, nr 4, s. 3.)