6. Mojżesz Kisling | Rzymianka, 1921 r.

Pochodzenie:
– Kolekcja Brooksa, Paryż;
– Kolekcja Charles’a Girard, Paryż (do 1926);
– Kolekcja Walther’a Kuchen, Kolonia
(1926–1945);
– Kolekcja Oscara Ghez, Genewa (1960–1982)
– szwajcarskiego przemysłowca wybitnego
kolekcjonera i mecenasa sztuki. Stworzył wybitną kolekcję sztuki najlepszych artystow tworzących w Paryżu – m. in. P. Cezanne’a, Marca Chagalla, Giorgia de Chirico, Edgara Degasa, Paula Gauguina, Pabla Picassa, Pierre’a Auguste’a Renoira, Mojżesza Kislinga,
– Kolekcja prywatna, Monako;
– Kolekcja prywatna, Polska;

Wystawiany:
– Hamburg, Hamburger Kunstverein, Europaische Kunst der Gegenwart, sierpień – wrzesień 1927 r. (tę ogromną międzynarodową wystawę, na której prezentowano dzieła wybitnych twórców europejskiej awangardy obejrzało 40 000 widzów);
– „Kisling. Lśnienie Montparnasse’u”, Villa la Fleur, Konstancin-Jeziorna, 21 września 2024 – 30 marca 2025

Reprodukowany:
– Jean Kisling, Joseph Kessel, Kisling, T. I, Turyn 1971, poz. 32, str. 147;
– Artur Winiarski, „Kisling. Lśnienie Montparnasse` u”, katalog wystawy, Warszawa 2024,poz. kat. 84, str. 201.

Literatura:
– Karl Einstein, M. Kisling, Junge Kunst, T. 34, Lipsk 1922,
– Georges Gabory, Les peintre francais nouveaux, Moise Kisling, Paryż 1928, s. 23
– Florent Fels, Kisling, Paryż 1928,

„W szalonych międzywojennych latach dwudziestych i trzydziestych obrazy Kislinga były poszukiwane zarówno przez kolekcjonerów, jak i marszandów. Odbiorcom podobała się ich skrząca się niczym kamienie szlachetne paleta, wrażliwość ujęcia, mocno zarysowane formy i harmonijne wykonanie. Jako modelki występowały gwiazdy teatru, literatury i świata mody, między innymi: Arletty, Falconetti, Valentine Tessier, Madeleine Sologne i Colette. Do zmysłu obserwacji, percepcji i analizy, Kisling dorzucił w swoich obrazach własne indywidualne postrzeganie, odczuwanie oraz wyczucie. I tak, w zależności od tego, czy przedstawiał portrety, akty, kwiaty, pejzaże czy martwe natury, jego styl malowania subtelnie wzbogacał się o to, co przynosił ze sobą temat obrazu. Kisling przywiązywał szczególną wagę do portretów - których nie traktował jako zwykłych przedstawień fizycznej strony modela, wzbogacał je bowiem o wymiar psychologiczny i liryczny. Nie oddalając się od rzeczywistości, Kisling nie malował twarzy: brał ją w krzyżowy ogień pytań, aby oddać jej wygląd, uczucie i swoje odczucie. Gdy przedstawiał modeli napotkanych na rogu ulicy, był współczujący. Jego malarstwo, naładowane konkretnym uczuciem, ujawnia niedostrzegalny dramat, który zyskuje wyraz poprzez pozę, postawę albo też spojrzenie przedstawianej osoby. Postaci portretuje na pierwszym planie, bez zbytniej dbałości o perspektywę, wpisując je w uproszczone lub delikatnie dekorowane tło. Twarze są stylizowane, ozdobione wielkimi oczami, wydłużonymi w kształt migdałowaty, a brwi i usta są mocno zarysowane. Z doskonale oddanej karnacji emanuje mieszanka radości i melancholii (…)”. Artur Winiarski, „Kisling. Lśnienie Montparnasse`u”, katalog wystawy, Warszawa 2024, s. 22