Kiejstut Bereźnicki | Stare kobiety I (Listy), 1977

Kiejstut Bereźnicki (ur. 1935 Poznań)

Stare kobiety I (Listy), 1977

olej, płótno, 110 × 110 cm, sygnowany z przodu na środku: 1977 Sopot Kbereźnicki

Bereźnicki sięgając do tradycji XVII w. malował obrazy, które z pewną dowolnością nazwać by można portretami i martwe natury, nawracające do pokornej sentencji eklezjasty „vanitas vanitatum”. Obydwa rodzaje kompozycji łączyły te same cechy osobliwego widzenia. Postaci jego cechowało odindywidualizowanie i posągowe znieruchomienie. Ale i przedmioty, podobnie jak ludzi, potrafił artysta wyzbyć autentyzmu egzystencji, by, jak skamieliny, stały się odbiciem nie istniejącego już życia. Metaforyczną treść literacką łączył Bereźnicki z rzadką doskonałością warsztatu artystycznego.
Bożena Kowalska, Polska awangarda malarska 1945–1970, Warszawa 1975, s. 121

* Do obiektu zostanie doliczona opłata wynikającą z tzw. droit de suite, tj. prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymywania wynagrodzenia z tytułu dokonanych zawodowo odsprzedaży oryginalnych egzemplarzy dzieł. Opłata będzie obliczana gdy równowartość kwoty wylicytowanej przekroczy 1000 zł. Do 500 000 zł wynosi 5% od kwoty wylicytowanej, a powyżej 500 000 wynosi 3% od kwoty wylicytowanej. W Polsce droit de suite reguluje art. 19-195 ustawy o prawach autorskich i pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 r. z późniejszymi zmianami, zgodnie z obowiązującą w Unii Europejskiej dyrektywą 2001/84/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 września 2001 r. w sprawie prawa autora do wynagrodzenia z tytułu odsprzedaży oryginalnego egzemplarza dzieła sztuki.

Kiejstut Bereźnicki

Jest jednym z najwybitniejszych współczesnych polskich artystów. W latach 1952–1958 studiował w sopockiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w pracowni prof. Stanisława Teisseyre. W 1960 r. rozpoczął pracę na tej uczelni, początkowo jako asystent prof. Teisseyre, później prof. Jacka Żuławskiego, a od 1982 prowadził na Wydziale Ma larstwa i Sztuki Użytkowej własną pracownię dyplomową. W 1984 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1994 roku tytuł profesora zwyczajnego.

Artysta często podejmuje problem przemijania, uwydatniony przede wszystkim w przedstawieniach martwych natur. Prezentowana Martwa natura pionowa z pięcioma pochodniami posiada wiele cech, które cha rakteryzują malarstwo Bereźnickiego od lat 70.: horyzontalna konstrukcja tła o teatralnym charakterze, akcenty wertykalne, porządkujące przestrzeń płótna, nieokreślone źródło światła – zapalone pochodnie nie oświetlają żadnego z elementów obrazu, zaskakujące zestawienie nagromadzonych przedmiotów, które zatracają swoje pospolite znaczenie, niepokojąca i symboliczna obecność czaszki.

Czytaj więcej