akwarela, tusz, papier, 28 × 39,8 cm
sygn. l. g.: J. Studnicki
* Do obiektu zostanie doliczona opłata wynikającą z tzw. droit de suite, tj. prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymywania wynagrodzenia z tytułu dokonanych zawodowo odsprzedaży oryginalnych egzemplarzy dzieł. Opłata będzie obliczana gdy równowartość kwoty wylicytowanej przekroczy 1000 zł. Do 500 000 zł wynosi 5% od kwoty wylicytowanej, a powyżej 500 000 wynosi 3% od kwoty wylicytowanej. W Polsce droit de suite reguluje art. 19-195 ustawy o prawach autorskich i pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 r. z późniejszymi zmianami, zgodnie z obowiązującą w Unii Europejskiej dyrektywą 2001/84/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 września 2001 r. w sprawie prawa autora do wynagrodzenia z tytułu odsprzedaży oryginalnego egzemplarza dzieła sztuki.
Juliusz Studnicki W latach 1924–1929 kształcił się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem J. Mehoffera, W. Weissa, K. Frycza i F. Kowarskiego. W 1937 roku kontynuował naukę u J. Pankiewicza w Paryżu. Od 1931 r. należał do grupy artystycznej „Pryzmat”. Po wojnie osiadł na Wybrzeżu, gdzie wraz z grupą innych artystów organizował PWSSP w Gdańsku, w której w latach 1945–1963 kierował Pracownią Malarstwa. Współtworzył tzw. „Szkołę Sopocką”, głoszącą prymat koloru w malarstwie. Od roku 1963 wykładał w warszawskiej ASP. Malował pejzaże, martwe natury i portrety, zaś w latach 60. XX w. twórczość jego zdominowały przedstawienia pełne fantastycznych postaci, często o charakterze groteskowym. Prace Studnickiego odzwierciedlają wielką wrażliwość i naturalny zmysł kolorystyczny artysty. Prezentowane były podczas licznych wystaw tak w kraju, jak i za granicą. Indywidualne ekspozycje miały miejsce m. in. w 1966 r. w warszawskiej Zachęcie oraz podczas 33 Biennale w Wenecji, w 1970 r. w Mediolanie, w 1978 r. w Muzeum Narodowym w Gdańsku.
Czytaj więcej