Ukończył matematykę na Uniwersytecie Warszawskim i w Petersburgu, a następnie zaczął uczęszczać do Klasy Rysunkowej Wojciecha Gersona. Naukę kontynuował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych spod kierunkiem W. Łuszczkiewicza, a w latach 1885-1888 u C. Durana w Paryżu. W tym samym okresie zaprzyjaźnił się z J. Chełmońskim. Wiele podróżował, odwiedził Włochy, Francję, Hiszpanię, Szwajcarię, Niemcy, Austrię, Czechy a także Ukrainę. W 1895 był w Berlinie, gdzie współpracował z W. Kossakiem i J. Fałatem przy malowaniu panoramy „Berezyna”. W roku 1897 został profesorem malarstwa krajobrazowego krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych, głównym twórcą tzw. krakowskiej szkoły pejzażu, słynnej dzięki wprowadzeniu nowatorskiej metody studiów plenerowych. Wykształcił blisko 60 uczniów, m.in. S. Kamockiego, H. Szczyglińskiego, S. Filipkiewicza, I. Trusza czy S. Gałka. Był jednym ze współzałożycieli Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka (1897), członkiem Towarzystwa Polska Sztuka Stosowana (1901). Początkowo malował realistyczne pejzaże oparte na przygotowawczych studiach z natury (liczne zachowane szkicowniki). W późniejszym okresie, zafascynowany impresjonizmem, zaczął eksperymentować ze światłem w pejzażu i dążył do syntezy form barwnych. Podczas swych podróży tworzył setki, najczęściej miniaturowych, pejzaży malowanych bezpośrednio w plenerze. Był czołowym reprezentantem symbolizmu w polskim malarstwie pejzażowym.