Studia malarskie odbył początkowo w Akademii Sztuki i Przemysłu Artystycznego we Wrocławiu (1920-21), następnie zaś w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach J. Mehoffera, I. Pieńkowskiego oraz J. Pankiewicza. Naukę kontynuował w Paryżu, gdzie wraz z innymi studentami Pankiewicza współtworzył grupę kapistów. W 1931 roku artysta powrócił do kraju. W roku następnym, w siedzibie krakowskiego TPSP, odbyła się jego pierwsza wystawa indywidualna. Uczestniczył w wystawach warszawskiego IPS oraz krakowskiego ZPAP. W 1934 roku reprezentował polską sztukę na Biennnale w Wenecji, a w 1938 roku na wystawie w Camegie Institute w Pittsburgu. W 1948 roku objął stanowisko profesora warszawskiej ASP. W latach 1955-57 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Sopocie, po czym powrócił do macierzystej uczelni. Brał udział w wielu prezentacjach sztuki polskiej za granicą, zaś monograficzne wystawy artysty miały miejsce m.in. w Warszawie – w galerii Zachęta (1956 r.) oraz w Muzeum Narodowym (1965 r.). Twórczość Cybisa koncentrowała się wokół zagadnień związanych z barwą i fakturą. Zaważyły na niej estetyczne koncepcje Cezanne’a i Bonnard`a, a także doświadczenia fowistów. Tematami jego dzieł są przeważnie pejzaż, martwa natura i akt.